夜空の雫 -cut-

夜空の雫

Yozora no Shizuku

Chapter:2

Paring:Doflamingo x Luffy

Type:Romance

"ต้องเข้าไปจริงรึ....."

เด็กหนุ่มร่างเล็กเจ้าของผมดำที่มีแผลเป็นที่เป็นรอยเย็บใต้ตาที่ขัดกับรูปลักษณ์อ่อนหวานของวัยแรกแย้มที่ทัดผมด้วยที่ติดผมดอกไม้สีชมพูในกิโมโนสีแดงดิ้นทองที่เปิดไหล่เล็กน้อยมองคราแรกก็คงเป็นเด็กสาวน่ารักๆ แต่ด้วยบุคลิกท่าทางลิงทะโมนแล้วก็ดูไม่ใช่กุลสตรีซักเท่าไหร่แม้เสียงจะติดความเป็นผู้หญิงก็ตาม

กำลังยืนเลิกลั่กอยู่หน้าห้องรับแขกพิเศษ

โดยมีทั้งเจ้าของร้านดาดันรวมถึงอันดับ1คาเวนดิช

และลูกจ้างคนอื่นๆอีกหลายคนมายืนให้กำลังใจ

เด็กหนุ่มที่ขึ้นชื่อทั้งเรื่องซุ่มซ่ามและเรื่องเอาแต่ใจ

ที่จู่ๆก็ถูกแขกหน้าใหม่แต่ชื่อเสียงเรียกได้ว่าระดับเมืองหลวงเลือกเข้าไปรับใช้ในคืนนี้

" จะไม่เข้าไปก็ได้นะลูฟี่ ข้าจะเข้าไปปฏิเสธให้เอง"

ดาดันว่า แม้ปกตินางจะไม่ใช่คนใจดี

แต่การส่งเด็กไม่รู้ประสีประสาเข้าไปในห้องนั้น

ก็ไม่ต่างอะไรกับส่งเนื้อเข้าปากเสือ ส่งอ้อยเข้าปากช้าง

แม้ว่าลูกค้าจะตกลงเป็นดิบดีว่าแค่สนใจ

อยากจะมีเพื่อนคุยเท่านั้นเพราะนางยืนยันว่าเด็กหนุ่มไม่ได้มีไว้เพื่องานปรนิบัติแบบนั้น

"ไม่ๆ เดี๋ยวดาดันเดือดร้อน!"

ถึงจะไม่อยากมาขนาดไหนแต่พอคิดว่าผู้มีพระคุณอย่างดาดันจะต้องเดือดร้อนแน่นอนก็พอจะทำให้มีความกล้าขึ้นมาบ้าง

" แขกบอกว่าจะแค่คุยกับข้าใช่มั้ย"

เด็กหนุ่มหันไปถามซ้ำกับฝูงชนขนาดย่อมที่มาคอยให้กำลังใจเขาซึ่งก็มีแต่เจ้าของสำนักโออิรันคนเดียวที่พยักหน้าให้

นางเป็นคนเดียวที่เจรจากับแขกพิเศษคนนั้น

ดาดันพยายามหว่านล้อมทุกวิถีทางว่าลูฟี่ไม่ใช่เด็กสาวเป็นแค่เด็กยกของที่เล่นพิเรนเท่านั้น

แต่ถึงลูกค้าคนนั้นจะรู้ก็ไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนใจแม้แต่น้อย

แถมยังขู่ว่าท่ายังบ่ายเบี่ยงต่อปากต่อคำอีกล่ะก็

ชื่อเสียงของร้านจะถูกทำให้ป่นปี้แน่นอน

จนสุดท้ายก็เจอกันครึ่งทางว่าลูฟี่จะเข้าไปรับใช้เป็นเพื่อนสนทนาเท่านั้น 

จะไม่มีการปรนิบัติแบบอื่นนอกเหนือจากนี้

ส่วนลูฟี่ก็แน่นอนว่าตามประสาเด็กดี

พอเล่าให้ฟังก็ยอมจะเข้าไปรับใช้แขกแปลกหน้า

ที่ท่าทางไม่น่าไว้ใจคนนั้นโดยไม่อิดออด

แต่ตอนนี้พอมาถึงที่เข้าจริงๆก็ไม่มั่นใจอยู่เหมือนกัน

ก็เคยไปรับใช้ใครจริงๆที่ไหนเล่า.....

ลูฟี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วปล่อยออกมาเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูบานเลื่อนไม้อย่างดีของห้องรับรองพิเศษ

ก๊อก...ก๊อก.....

"เข้ามา"

ไม่ต้องรอนานไม่มีเวลาให้เตรียมใจผู้ที่อยู่ในห้อง

ก็ออกปากอนุญาตราวกับรออยู่แล้ว

ไม่ซิ....รออยู่แล้วแน่นอนต่างหากเล่า

เด็กหนุ่มถึงกับต้องสูดลมหายใจอีกรอบเพื่อเรียกความมั่นใจ

ตอนวิ่งไปชนกันเมื่อครู่ก็ไม่ได้สังเกตุอีกฝ่ายให้ดี

ตอนนี้จึงเหมือนกับไปพบเจอคนแปลกหน้าดีๆนี่เอง

มือเล็กเลื่อนเปิดประตูบานเลื่อนไม้ที่หนักเอาการช้าๆก่อนจะยกถาดสาเกและกับแกล้มเข้าไปวาง

ก่อนจะเข้าไปด้านในห้องแล้วหันมาปิดประตูตามหลัง

เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าแขกคนสำคัญตรงๆแล้วยกถาดสาเกไปวางไว้บนโต๊ะตัวเล็กด้านหน้าของแขก

โดยไม่พูดอะไร

ร่างสูงใหญ่ที่นั่งรออยู่ซักพักใหญ่มองเด็กหนุ่ม

ในสภาพหญิงสาวที่เขาเลือกมาในคืนนี้

ดวงตาที่ถูกซ่อนไว้ใต้แว่นตาที่ลูฟี่รู้สึกว่าพิลึกพิลั่น

กำลังมองร่างเล็กด้วยสายตาแบบไหนไม่อาจรู้ได้

ลูฟี่แอบลอบมองแขกร่างใหญ่ผิดกับคนญี่ปุ่นทั่วไป

แต่ก็เข้ากับกิโมโนสีขาวลายสีซากุระที่ถ้าเป็นคนอื่นใส่เด็กหนุ่มคงหัวเราะท้องแข็งไปแล้ว

ใบหน้าได้รูปที่ประดับด้วยแว่นตาทรงประหลาดที่

ดูท่าทางจะราคาแพงและหาไม่ได้ในญี่ปุ่น

"มองอะไรอยู่สาแกหกหมดแล้วนะ"

ร่างสูงเท้าคางมองเด็กหนุ่มที่มัวแต่จ้องเขา

จนลืมดูว่าสาเกที่กำลังเทลงแก้วเริ่มล้นองกมาแล้ว

"อะ!"เด็กหนุ่มสะดุ้งรีบวางขวดสาแกลง

รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย 

ก็อุตส่านึกว่าแค่แอบเหลือบมองผระเดี๋ยวเท่านั้นเอง

"ข้าจะไปหยิบผ้ามาเช็ด"

เด็กหนุ่มทำท่าจะลุกขึ้นแต่ลูกค้าก็คว้าแขนเอาไว้ซะก่อน

ร่างเล็กหันไปมองแล้วขมวดคิ้วทำหน้าไม่เข้าใจ

"ไม่ต้อง ข้ารอมานานแล้วอย่าทำให้ข้าโมโหด้วยการให้ข้ารออีก"

ทั้งท่าทางและน้ำเสียงวางอำนาจทำให้คนฟังรู้สึก

ได้ถึงความเอาแต่ใจและวางอำนาจของอีกฝ่าย

แม้จะเกลียดคนประเภทนี้มากขนาดไหน

แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่เอื้อให้วางมวยซักนิด

...เย็นไว้ลูฟี่ อีกไม่กี่ชั่วยามลุงนี่ก็จะไปแล้ว....

เด็กหนุ่มนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของร่างสูงโดยมีโต๊ะตัวเล็กคั่นเอาไว้

มือใหญ่ยกแก้วสาเกขึ้นดื่มโดยที่คนรับใช้คืนนี้

ได้แต่นั่งนิ่งมองโดยไม่พูดอะไร

" ข้าไม่ได้เสียเงินไปเพื่อเจ้ามานั่งบื้อมองหน้าข้าหรอกนะ"

คิ้วที่ถูกเขียนมาอย่างดีในคืนนี้บนใบหน้างามขมวดมุ่น

ตาลุงนี่พูดจะไม่เข้าหูเอาซะเลย!

" งั้นข้าจะไปตามคนอื่นมาแทน"

ลูฟี่ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืน

จะได้รีบๆพาเจ้ากะหล่ำมาแทนเขาจะได้ไปยกลังซะที

"ไม่ต้อง นั่งลงซะ"

ร่างเล็กจิ๊ปากเบาๆอย่างไม่พอใจ

แต่ก็พอที่จะให้แขกได้ยินเนื่องจากห้องเงียบสนิท

โดฟลามิงโก้มองเด็กหนุ่มที่ถูกจับแต่งเป็นเด็กสาว

แต่ถึงอย่างนั้นกริยาไม่ได้เป็นไปตามอาภรแต่อย่างใด

ร่างบางถกกิโมโนยาวขึ้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งกอดอก

ทำตามคำสั่งของเขาด้วยสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทน

"ทำแบบนี้ แสดงว่าไม่รู้ซินะว่าข้าเป็นใคร"

ร่างสูงถามพลางรินสาเกเพิ่มด้วยตัวเอง

ถ้าขืนปล่อยให้เจ้าเด็กกะโปโลนี่รินอีกสงสัยจะไม่ได้ดื่ม

กล้าทำกริยาแบบนี้ใส่เขานี่ถือว่ากล้ามากทีเดียว

ปากแดงฉ่ำเบ้แลดงอาการไม่พอใจกับคำถามที่ถูกถาม

" ท่านเป็นโชกุนรึไงข้าถึงต้องรู้จักน่ะ"

ลูฟี่เปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิกอดอกจ้องหน้าลูกค้าอย่างเอาเรื่อง

ก็พอจะได้ยินจากดาดันมาบ้างหรอกว่าคนตรงหน้า

เป็นลูกค้าระดับสูงแต่สูงนี่สูงแค่ไหนก็ไม่รู้ซิ

" เอาเป็นว่าโชกุนยังเกรงใจข้าแล้วกัน"

ร่างสูงเอนหลังลงบนพนักพิงของเบาะนั่งแล้วจิบสาเกอย่างสบายอารมณ์

" งั้นท่านเป็นใครล่ะ"

เด็กหนุ่มถามต่อแอบสนใจขึ้นมานิดหน่อย

ว่าทำไมผู้ชายท่าทางพิลึกๆตรงหน้าเขาโชกุนถึงได้เกรงใจ

" เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้"

โดฟลามิงโก้ปฏิเสธที่จะตอบคำถาม 

ก็แน่ล่ะ ใครได้ยินเข้าก็คงจะไม่ดี

ว่าเขาเป็นคนจัดหาอาวุธในการสงครามให้รัฐบาล

"อ้าว ท่านนี่ถ้าไม่บอกก็อย่าเกริ่นตั้งแต่แรกซิ"

ลูฟี่เกาหัวแกรกๆ มาพูดให้อยากรู้แล้วก็บอกไม่หมด

"หึ ว่าแต่...เป็นเด็กยกของงั้นเหรอไอ้หนู"

โดฟลามิงโก้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาจากตัวเขา

มาเป็นเด็กหนุ่มตรงหน้าที่เจ้าของสำนักดาดันเอาแต่ขัดเขาไม่ให้เลือกเด็กยกของมาปรนิบัติ

"อา...ใช่แล้วล่ะ"

เด็กยกของพยักหน้าหงึกๆรับคำ

" แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้? รึเด็กยกของที่ทุกคนต้องแต่งตัวแบบนี้ไม่เว้นแม้แต่ชาย?"

ร่างสูงมองสำรวจตั้งแต่ใบหน้าที่แต่งแต้มน้อยๆ

มาจนถึงไหล่เล็กที่เผยให้เห็นเล็กน้อยเพราะกิโมโนสีแดงที่สวมอยู่ ดูจะใหญ่กว่าตัวมันไม่ใช่น้อย

"ถูกแกล้งต่างหาก"

แก้มเนียนพองลมเมื่อนึกย้อนไปว่าใครทำให้เขา

มาตกอยู่ในสภาพนี้!

เจ้ากะหล่ำจำไว้เลยนะ!!!

โดฟลามิงโก้หัวเราะแทบจะทันทีที่ได้ฟังคำตอบ

ว่าเจ้าเด็กนี่อยู่ในสภาพนี้เพราะโดนกลั่นแกล้ง

" มีอะไรน่าขำ! นี่ข้าถูกแกล้งนะ!"

ลูฟี่ตวาดแว้ดเข้าให้ พอถูกหัวเราะเยาะก็ทนไม่ได้จะต้องขอโมโหกันบ้างล่ะ

ลูกค้าหนุ่มยังหัวเราะไม่หยุด

ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มหงุดหงิด

"ท่านนี่ไม่น่าคบเอาซะเลย"

ลูฟี่บ่นกับเสียงหัวเราะที่ฟังดูมีทั้งดูถูกและเหยียดหยามปนอยู่ในนั้น

ไม่ใช่เสียงหัวเราะของคนปกติเลย

น่าขยะแขยงอย่างไรไม่รู้......

"พ่อแม่ล่ะ"

หลังจากหยุดหัวเราะก็เริ่มคำถามต่อไปพลางจิบสาเกอีกจอก

"ไม่รู้"

ลูฟี่ตอบตามความจริงว่าตัวเองนั้นไม่รู้จักทั้งพ่อและแม่

" ครอบครัวคนอื่นล่ะ?"

"นี่จะซักประวัติข้าไปทำไมกัน"

คำถามละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวทำให้เด็กหนุ่มไม่พอใจนักซึ่งคนถูกถามก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจออกมาทางสีหน้าโดยไม่ปิดบัง

" เป็นเจ้าหนูขี้หงุดหงิดจริงๆเลยนะ"

โดฟลางมิงโก้เท้าคางกับโต๊ะยิ้มกวนให้กับคนขี้หงุดหงิดที่ตอนนี้หน้าสวยๆงอง้ำแต่ก็ยังน่ามอง

"ข้าคงจะไม่หงุดหงิดหรอกหากท่านทำตัวน่าคบหากว่านี้"

ลูฟี่ต่อปากต่อคำปกติมีไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะโมโหใส่ใครคนอื่น

"หึหึ..."

ชายร่างใหญ่หัวเราะในลำคอกับการต่อปากต่อคำ

เพราะเป็นผู้ชายซินะถึงได้ไร้จริตออดอ้อน

และแข็งข้อได้ขนาดนี้

แต่ก็น่ารักซะจนอยากจะลองซักครั้งแม้จะรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นผู้ชายก็ตาม.....

" มารินเหล้าเพิ่มให้ข้าซิ"

โดฟลามิงโก้ออกคำสั่งเมินเฉยกับคำพูดเหน็บแนมเล็กน้อยของเด็กหนุ่ม

"ส่งสาเกกับจอกมาซิ"

ลูฟี่ยื่นมือไปรอรับให้ลูกค้าส่งเหล้ามาให้

แต่ลูกค้าไม่น่าคบก็เลิกคิ้วทำหน้าไม่พอใจใส่เขาซะนี่

" ข้าเป็นแขกนะ เจ้าต้องมารินให้ข้าเองซิ"

ใช้สถานะที่สูงออกคำสั่งอีกครั้งให้ลูฟี่ต้องจำยอม

เข้าไปรินสาเกใกล้ๆแขกที่มองยิ้มๆด้วยความพอใจว่าสั่งเด็กหนุ่มได้

" จะทำอะไรน่ะ!"

พอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างด้านหลังร่างเล็กก็หันไป

พบกับคนที่ตัวใหญ่กว่าขยับมาซ้อนหลังเขาแถมโอบเอวเอาไว้อีก

" หึหึ.....รับใช้ข้าไงล่ะ"

ร่างใหญ่โถมน้ำหนักกดร่างกายเล็กลงกับโต๊ะ

สาเกหกเปรอะไปทั่วทั้งกิโมโนผ้าสีแดง

"ด้วยร่างกายของเจ้าน่ะ"

เสียงเย็นเยียบกระซิบที่ข้างหูทำให้คนที่ไม่เคยกลัวใครอย่างลูฟี่ถึงกับกลัวขึ้นมาบ้าง

แต่จะให้ยอมง่ายๆแบบนี้ล่ะก็ไม่มีทาง

" เจ้าผิดข้อตกลงนี่! "

เด็กหนุ่มตวาดลั่นพยายามดิ้นสุดกำลังให้หลุดจากคุกคามนี้

แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเลยเมื่อผู้กระทำนั้ลร่างใหญ่กว่าเขาเป็นเท่าตัว

" ข้าเปลี่ยนใจแล้ว "

โดฟลามิงโก้ไม่ยี่หร่ะต่อคำต่อว่ามือใหญ่ดึงปมโอบิด้านหน้าออกยิ่งทำให้กิโมโนตัวหลวมร่วงจากไหล่ทั้งสองข้าง

ทั้งเนียนละเอียดและขาวพ่องเสียจนนึกสงสัย

ว่าเด็กยกของจะมีผิวที่สวยงามแบบนี้ได้เชียวรึ

"ปล่อย!! ข้าเป็นผู้ชายนะ!! เจ้าจะทำแบบนั้นไม่ได้!"

ลูฟี่ทั้งขืนตัว ทั้งดันให้ร่างใหญ่ปล่อยเขา

แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วมันก็แค่การขยับตัวเล็กๆของเด็กน้อยเท่านั้น

"เหอะ!"

ร่างสูงจับเด็กหนุ่มพลิกตัวนอนหงายมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างง่ายดายมือหยาบไล้ไปตามพวงแก้มนิ่มที่เป็นสีระเรื่อของกลีบดอกไม้

"หากเป็นผู้ชายจะงามเช่นนี้ ข้าก็ไม่เกี่ยงหรอกนะ"

ลูฟี่เบื่อนหน้าหนีไม่ต้องการให้มือขดโกงนั้นสัมผัสตัว

" แต่ข้าไม่ต้องการจะปรนิบัติเจ้าแบบนั้น!"

ลูฟี่ไม่ยอมแพ้เด็กหนุ่มจะไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้น

แม้จะเหมือนหมดหนทางแต่เขาก็ยังไม่หยุดดิ้นรนหาทางหลุดไปจากตรงนี้

แต่เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่ายิ่งขัดขืนยิ่งทำให้ความต้องการครอบครองของคนเลวยิ่งทบทวี

โดฟลามิงโก้ไม่รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มานานแล้ว

ที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นพวกสมัครใจทอดร่างให้เชยชม

แต่การที่เด็กยกของมาขัดขืนเขานี่มันก็ไม่เลวเลย

"เจ้าแน่ใจนะว่าไม่"

มือใหญ่บีบคางมนให้หันมาสบตากับเขา

ดวงตากลมโตแข็งกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้

ยิ่งทำให้คนมองนึกสนุกขึ้นไปอีก

"ดี... ข้าจะคอยดู"

โดฟลามิงโก้บีบแก้มให้เด็กหนุ่มอ้าปากแล้วหยิบสาเกอีกขวดกรอกลงไปจนเด็กหนุ่มสำลัก

แต่คนใจร้ายก็ยังกรอกลงไปจนหมดขวดในรวดเดียว

เมื่อรู้สึกว่าแรงขัดขืนเริ่มเพลาลงเพราะฤทธิ์เหล้าคงจะทำให้เด็กน้อยมึนหัวไปซักครู่

ลูกค้าหนุ่มก็หันไปเรียกคนสนิทที่ที่รออยู่หน้าห้อง

"เวอร์โก้"

"ขอรับ"

ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำประตูถูกเลื่อนเปิดโดยมี

ลูกน้องคนสนิทร่างใหญ่คุกเข่าก้มหน้าด้วยรู้ดีว่าเจ้านายคงไม่ต้องการให้เห็นภาพความสุขกับเด็กหนุ่มคนงามแน่

"เอานี่ไป แล้วบอกข้าจะอยู่ทั้งคืน"

เวอร์โก้รับถุงเงินที่นายน้อยโยนมาให้คำนับรับคำสั่งแล้วปิดประตูจากไป

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม

ที่คร่อมร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่ยังมึนด้วยฤทธิ์สุรา

สาเกอีกขวดถูกกรอกลงคอเด็กไร้เดียงสาที่พึ่งเคยลิ้มรสของขมฝืดคอเป็นครั้งแรกจนสำลักไออย่างน่าสงสาร

แต่คนที่ใจร้ายก็ไม่ปราณีจนเด็กหนุ่มดื่มเข้าไปหมดขวด

โดฟลามิงโก้โยนขวดเหล้าทิ้ง

นิ้วเรียวปาดคราบเหล้าที่เลอะอยู่บนริมฝีปากสีแดงก่ำ

"ปรนิบัติให้คุ้มราคาหน่อยล่ะไอ้หนู"

เด็กหนุ่มที่ถูกสุรากรอกไปถึง3ขวดยังอยู่ในอาการมึนเพราะฤทธิ์เหล้า

หัวสมองตื้อไปหมด ดวงตาพร่าเลือนมองอะไรไม่ชัด

เห็นแค่เพียงเงาๆรางๆของใครบางคนจับเขานอนราบกับโต๊ะที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบสาเก

ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไร

รึแม้กระทั่งอยู่ที่ไหน

ปล่อยให้กิโมโนถูกแหวออกเผยผิวขาวเนียนและยอดอกเล็กที่ยังไม่เคยมีใครแตะต้อง

"อะ...!"

ร่างเล็กครางแผ่วเมื่อจู่ๆก็รู้สึกได้ถึงสัมพัสที่เปียกชื้นของอะไรบางอย่างที่แตะลงบนยอดอกที่ตั้งชันขึ้นจากการสัมผัสและผลจากสุรา

สัมผัสของมือหยาบลูบไล้ต้นขาขาวที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้าที่ถูกแหวกจนเห็นขาอ่อนทำให้เด็กหนุ่มหุบขาหนีโดยสัญชาตญาน

แต่การที่มีคนนั่งแทรกอยู่ตรงหว่างขาทำให้เรียวขาที่ตั้งใจจะหุบเปลี่ยนมากอดเอวผู้รุกรานเสียได้

"อ...อย่า...ตรงนั้น....อ๊ะ!"

เด็กหนุ่มดิ้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเมื่อมือใหญ่กุมส่วนกลางลำตัวที่ไร้ชั้นในปกปิดแล้วรูดรั้งไปตามความยาวของแก่นกายไร้เดียงสา

"อะ...อ๊ะ..."

ลูฟี่ผวาขึ้นกอดร่างสูงใหญ่อย่างลืมตัว

สะโพกแอ่นเข้าหามืออย่างลืมตัว

ร่างกายร้อนรุ่มทั้งจากพิษสุราและอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น

" ไหนเจ้าว่าไม่ต้องการไง"

ลมหายใจร้อนผ่าวเอ่ยเสียงแผ่วที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการข้างหู

ซุกไซร้ข้างใบหูไล่ลงมาตีตราตรงลำคอด้วยการดูดเม้มอย่างกระหายในเด็กไร้เดียงสาตรงหน้า

ผิวขาวผ่องขึ้นสีระเรื่อจากสุราที่ถูกบังคับป้อน

คิดไม่ออกแม้กระทั่งจะต่อปากต่อคำ

ยิ่งมือหยาบที่กำลังทำหน้าที่กระตุ้นอารมณ์เร่งจังหวะจนทำให้เด็กหนุ่มได้แต่เกร็งตัวและร้องครางเท่านั้น

"อ๊ะ!!!!"

ลูฟี่จิกปลายเล็บเท้าลงบนพื้นเสี่ยก่อนจะปลดปล่อย

อารมณ์ครั้งแรกในมือใหญ่ของชายหนุ่มมักมากตรงหน้า

"แฮ่ก....พอ....ขอ...ร้อง...."

เด็กหนุ่มมองโดฟลามิงโก้ด้วยสายตาอ่อนวอน

ลมหายใจติดขัดจากการหอบ

แก้มเปลี่ยนจากสีชมพูเป็นแดงระเรื่อด้วยอารมณ์

" จุ๊ๆ คงไม่ได้หรอก ก็เจ้าเล่นยั่วยวนข้าขนาดนี้เองนะ"

ใบหน้าคมก้มลงตีตราไปทั่วแผ่นอกขาว

จนมันเป็นรอยแดงกระจายไปทั่ว

"อ๊า!! ได้โปรด....ไม่....!!"

เด็กหนุ่มครางลั่น

ช่องทางสดใหม่ด้านหลังถูกนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปจนสุดนิ้วในคราวเดียว

สะโพกเล็กแอ่นขึ้นตามสัญชาตญานเพื่อให้เจ็บน้อยลง

แต่ผู้รุกรานก็ไม่ได้สนใจคำอ้อนวอนแต่อย่างใด

นิ้วร้อนถูกขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า

พลางหาจุดอ่อนไหวเร้าอารมณ์ภายใน

"อ๊า!!! ไม่....ไม่เอานะ!!"

เด็กหนุ่มพยายามพลั่กร่างสูงใหญ่ออกให้ห่าง

ไม่รู้ว่าความรู้สึกร้อนนี้คืออะไร

"ถ้าแบบนี้ล่ะยังจะฤทธิ์เยอะอยู่รึเปล่า"

ชายหนุ่มกระแทกนิ้วจนลึกสุดให้สะกิดกับจุดอ่อนไหวด้านในราวกับรู้อยู่แล้วว่าซ่อนอยู่ที่ไหน

"อะ...อ๊ะ....อ๊ะ...."

ร่างเล็กสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่ได้

แรงขัดขืนเหมือนจะหดหายยเมื่อความเสียซ่าน

ถูกเรียกให้ออกมาจากจิตใต้สำนึก

" รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างเด็กน้อย"

คนเจ้าเล่ห์จงใจแนบร่างลงทาบทับให้ความร้อนจากกายเร่งเร้าอารมณ์เด็กไร้เดียงสาให้ทวีคูณ

สะโพกเล็กบางถูกยกขึ้นให้ปลายนิ้วแตะกระทบ

กับจุดกระสันด้านใน

"อา....อา....."

ดวงตาสีดำขลับคู่โตมองอย่างไร้จุดหมายด้วยความพร่าเลือน

ความเสียวกระสันของเพศรสและพิษร้อนจากเหล้า

กดสมองเอาไว้ทำให้สติแทบจะหลุดลอย

ทั้งด้านหน้าที่แก่นกายชูชันเสียดสีกับหน้าท้องแกร่งของร่างสูงที่เปลื้องผ้าเมื่อไหร่เขาก็ไม่รู้

ทั้งนิ้วที่ถูกขยับเสียดสีในช่องทางคับแคบ

ทั้งหมดกระตุ้นให้เด็กหนุ่มจำต้องปลดปล่อย

อารมณ์หวาบหวามอีกครั้ง

"เจ้าทำข้าเลอะหมดเลยนะ"

ร่างสูงพูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะจับเด็กหนุ่มขึ้นนั่งบนโต๊ะ

"ต้องทำโทษเสียหน่อย....เลียซะ..."

บางสิ่งที่ทั้งแข็งทั้งร้อนถูกจ่อที่ปากของเด็กหนุ่ม

ปากเล็กอ้าออกตามคำสั่งด้วยสมองไม่สามารถสั่งการอะไรได้อีก

ถูกควบคุมจากพิษสุราโดยสมบูรณ์.....

บางสิ่งที่ทั้งใหญ่และร้อนถูกดันเข้าปากเล็กที่ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้ปรนิบัตตามใจชอบ

มือใหญ่จับศีรษะเล็กให้อยู่นิ่งก่อนจะขยับสะโพกใส่อย่างไม่เกรงใจ

ร่างสูงก้มลงมองสภาพเด็กปากเก่งที่สิ้นท่าเพราะสาเกที่ถูกป้อนเข้าไป

กิโมโนร่วงจากไหล่เผยผิวที่แต้มด้วยร่องรอย

ด้านล่างเลิกขึ้นจนเห็นต้นขาขาวที่เปรอะคราบขาวน้ำนมกำลังนั่งคุกเข่าอ้าปากให้เขาได้ใช้ระบายความใคร่

น้ำใส่เอ่อล้นออกจากข้างปาก

ดวงตาใสที่รื้นด้วยน้ำตาจากแรงยั่วเย้าของอารมณ์

ปรือมองขึ้นมาด้วยสายตาอ้อนวอน

ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเรียกร้องสัมผัสรึขอความเมตตา

"ชิ...."

ร่างสูงสบถในลำคอเร่งจังหวะขยับ

แค่เห็นสภาพของเด็กหนุ่มก็มากพอที่จะทำให้เขา

ปลดปล่อยอารมณ์ในปากของร่างเล็ก

ที่สำลักจนน้ำขาวๆไหลปนกับน้ำลายใสทั่วใบหน้า

เด็กหนุ่มอ้าปากจะคายของเหลวฟาดคอนั่น

แต่ก็ถูกเจ้าของปิดปากเอาไว้ซะก่อน

"กลืนลงไป"

เสียงกลั้วหัวเราะสั่งอย่างใจร้าย

ที่เด็กหนุ่มก็ทำได้เพียงกลืนลงไปอย่างยากลำบาก

เด็กหนุ่มหลับตาแน่นเพราะรสคาวของมัน

ในขณะที่ร่างสูงยืนหอบเล็กน้อยพลางเลียริมฝีปากช้าๆ

 ไม่ว่าใครจะเก่งเรื่องแบบนี้ขนาดไหนก็ยังไม่เคยมีใครทำให้เขาเสร็จได้เพียงแค่ปากมาก่อน

เขาเลือกมาไม่ผิดจริงๆ.....

"จากนี้ไปจะของจริงแล้วนะ เด็กน้อย...."

พูดจบก็จับร่างเล็กหันหลังดันให้คุกเข่าแนบหน้ากับโต๊ะสะโพกโด่งขึ้นอย่างเชิญชวน

ซึ่งคนมองก็ไม่ได้ปฏิเสธความเชิญชวนนั้นแต่อย่างใด

"อ๊ะ!!!! เอา...ออกไปนะ!!!"

ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อแท่งเนื้อที่ใหญ่และร้อนสอดแทรกเข้ามาในร่างกาย

กรีดร้องด่าทอดิ้นรนหาหนทางให้หลุดพ้นจากความร้อนที่แสนทรมานนี้

"ฤทธิ์เยอะนักนะ!"

โดฟลามิงโก้ตวาดแล้วกรอกเหล้าอีกขวดเข้าปากตัวเองก่อนจะดึงใบหน้าหวานให้หันมาจูบกับเขา

"อื้อ!!"

เด็กหนุ่มถูกป้อนสุราเข้าไปซ้ำจนสำลักอีกรอบ

แรงขัดขืนหายไปมีเพียงเสียงครางจากลำคอของทั้งผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ

และเสียงขยับกายเสือดสีความเป็นชายเข้ากับช่องทางที่บีบรัดของเด็กหนุ่ม

ริมฝีปากยังไม่ถอนออกจากกัน

แม้แต่คนใจร้ายเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ไม่ยอมถอนจูบจะใช่ตัวเขารึไม่

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้สัมผัสการร่วมรักที่ทำให้หลงลืมทุกสิ่งไปจนหมด

มีเพียงเด็กหนุ่มตรงหน้าเท่านั้นที่เขาสนใจ.....

ท่าทางขัดขืนไม่มีอีกต่อไป

เด็กหนุ่มตอบสนองอย่างซื่อตรงไร้เดียงสา

แม้การกระทำจะเป็นการบีบบังคับแต่เด็กหนุ่มไม่สามารถปฏิเสธการเสพสมในครั้งนี้ได้อย่างจริงจัง

"อ๊า....ร้อน....อ๊าา"

ลูฟี่ครางเสียงสั่นเมื่อแรงกระแทกเร่งขึ้นเรื่อยๆ

 "เด็กดี...อืม...เยี่ยมมาก.."

ร่างสูงครางในลำคออย่างพึงใจเมื่อช่องทางบีบตอดรัดแก่นกายที่กำลังขยับอย่างเร่งรีบให้ถึงจุดหมาย

แม้ร่างบอบบางจะตอบสนองเขาเพราะฤทธิ์สุระ

รึตอบสนองจากอารมณ์ราคะก็ตาม

มันก็มากพอที่ทำจะให้เขาไม่พอใจกับแค่การครอบครองครั้งเดียว

เด็กหนุ่มตรงหน้าทำให้เขาไม่อาจะควบคุมตัวเองให้หยุดได้

ไม่รู้ว่าไฟอารมณ์ถูกปลุกขึ้นใหม่กี่ครั้ง

ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปกี่ท่วงท่า

แต่ก็มากพอจะทำให้คนที่มั่นใจในกำลังกายอย่างชายหนุ่มหลับไปโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ........

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

Shot Fiction : In the Shadow of Impel down

In the shadow of Impel down 

-One shot-

One piece fiction

Paring: Doflamingo x Luffy

Type: Drama

Rating: 18+

"ลูฟี่!"

เสียงของหญิงสาวตะโกนเรียกจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองตามเสียง

"มีอะไรเหรอ นามิ?" เจ้าของใบหน้ากลม ดวงตาโตสีดำรับกับเส้นผมสีเดียวกัน เด็กหนุ่มร่างเล็กเอียงคอไปพร้อมกับคำถาม

"นายจะแวะที่นั่นก่อนจริงๆเหรอ?"

หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีผลส้มยาวเป็นลอนสวยงามถามด้วยสีหน้าที่พยายามจะสื่อว่าให้อีกคนลองคิดดูใหม่

"จริงซิ" ลูฟี่ตอบไปในทันทีโดยไม่สนใจท่าทางกระวนกระวายของคนที่ถาม รวมถึงคนอื่นๆที่ร่วมทางมาด้วยกัน

" ฉันมีเรื่องหลายอย่างที่คาใจน่ะ " เด็กหนุ่มว่าแล้วถอนสายตาจากคนที่ถามเขาเป็นรอบที่ล้านของวัน

ใช่........

เขามีเรื่องคาใจหลายเรื่อง

เกี่ยวกับเจ้ามิงโก้นั่น.......

นามิต้นหนเรือจำต้องถอยออกจากกัปตันที่ตัดสินใจแล้วก็จะดื้อดึงไม่ยอมโอนอ่อนตามการกล่อมเตือนสติของใครทั้งนั้น

ที่ ที่กัปตันกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปจะขอแวะไปก่อนที่จะไปช่วยเพื่อนพ้องที่ถูกพาตัวไปเขาอยากจะแวะไปถามอะไรกับคนที่พึ่งสู้กันปางตายซึ่งตอนนี้ถูกพาไปคุมตัวที่นรกบนพื้นทะเล

Impel Down............

เคยเข้าไปแล้วครั้งนึง การจะเข้าไปอีกก็ไม่ใช่ปัญหา

ถ้าได้รับการช่วยเหลือ.........

"ขอบใจนะ แฮนค๊อก"

เด็กหนุ่มหันไปขอบคุณหญิงสาวที่ยืนเขินอายอยู่ไม่ไกลหลังจากที่เธอทำให้ผู้คุมและแมลงโทรสารกลายเป็นหินไปหมดแล้ว

" ขอโทษด้วยนะ ที่ให้เธอช่วยเรื่องอันตรายแบบนี้อีกแล้ว"

ลูฟี่หันไปก้มหัวให้กับคนที่พาตัวเองเข้ามาน้อยๆเป็นเชิงทั้งขอบคุณและขอโทษ

" แค่เจ้าติดต่อเรามาเป็นคนแรกเราก็....ดีใจแล้ว"

....นี่ซินะการ....ขอแต่งงาน......

ใบหน้าสวยของจักรพรรดินีโจรสลัดแดงซ่านแค่คิดก็อยากจะทรุดลงไปกับพื้นด้วยความสุข 

แต่ก็ต้องยืนต่อไปไม่ให้ถ่วงเวลามากไปกว่านี้

คำหลังแผ่วเบามากจนไม่ได้ยินแต่ลูฟี่ก็ไม่ได้ถามต่อ เริ่มชินกับอาการแบบนี้ของอีกฝ่ายแล้ว

ตอนนี้ลูฟี่ให้ลูกเรือรอเขาระหว่างทางไปโฮลเค้ก ไอซ์แลนด์และตัวเขาก็ได้ติดต่อเจ็ดเทพโจรสลัดโบอา แฮนค๊อกเพื่อให้พามาที่นี้อีกครั้ง

ไม่เหมือนตอนที่ตามมาช่วยพี่ชาย

ครั้งนี้แค่มีเรื่องอยากจะถาม.......

" เวลาของเจ้ามีเพียงระหว่างเรา เดินทางพร้อมผู้คุมลงไปยังLevel.6เท่านั้นนะลูฟี่"

ลูฟี่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจให้กับการเตือนนั้น

"แล้วหลังจากนั้นเราจะพยายามถ่วงเวลาให้เจ้าหนีออกไป"

แฮนค๊อกทวนแผนอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

เพราะจากที่รู้มาคร่าวๆลูฟี่เจ็บหนักไม่น้อยเลย(ไม่รวมพานักโทษเป็นร้อยแหกคุก)

"แล้วกุญแจล่ะ?"

หลังจากทวนแผนการลอบเข้าไปและหลบหนีเสร็จสิ้นลูฟี่ก็หันไปถามถึงกุญแจของLevel.6กับเจ็ดเทพสาว

"เจ้าบอกเราแค่จะมาคุยกับมัน ต่างกับตอนที่มาช่วยหมัดเพลิง...ข้าเลย.... "

แฮนค๊อกหน้าเสียไปก่อนจะควานหากุญแจให้

ทั้งๆที่ความจริงไม่อยากให้ไปเลย

มันคนละกรณีกับหมัดเพลิง.....

เจ้านี่อันตรายกว่านั้นอีก.....

" ขอบใจนะ แฮนค๊อกไม่มีเธอฉันต้องแย่แน่"

ลูฟี่ยิ้มให้กับหญิงสาวที่ช่วยเขาเอาไว้หลายครั้งจนไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้ยังไง

"มะ...ไม่หรอก เรา....เรา....ยินดี! รีบไปเถอะลูฟี่ อย่าเสียเวลาเลย" 

จู่ๆก็เหมือนก็เหมือนจะหมดแรงแล้วก็ฮึกเหิมขึ้นมาซะอย่างนั้น คนฟังก็ได้แต่มองอย่างงงๆแต่ก็เริ่มออกวิ่ง

มุ่งหน้าสู่คุกชั้นที่อันตรายที่สุด 

Level.6.......

Impel down คุกที่ได้ชื่อว่าโหดร้ายและมีการป้องกันที่แน่นหนาที่สุดของโลกนี้

ชั้นที่อยู่ลึกที่สุดและแน่นหนาที่สุด สำหรับพวกนักโทษที่ได้ชื่อว่าเป็นอาชกรร้ายแรงของโลกถูกขังไว้ที่นี่ทั้งสิ้น

และนักโทษคนล่าสุดก็คงหนีไม่พ้น

ดองกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้

อดีตเจ็ดเทพโจรสลัด ราชาแห่งเดรสโรซ่าและโจ๊กเกอร์แห่งโลกมืด......

ร่างสูงใหญ่นั่งตระหง่านในคุกที่มีแต่เสียงครวญครางไม่น่าอภิรมณ์ เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

และเสียงอาฆาตแค้นว่าทำการทรมานใดบ้างกับคนที่จับตนเองมา

โดฟลามิงโก้นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อย่างไม่ยี่หร่ะกับสถานที่ไม่น่าพิศมัยรอบตัว

ตึก.......

ดวงตาคมใต้แว่นกันแดดทรงแปลกตาหรี่ลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆจากการก้าวเดินนอกห้องขัง

เสียงฝีเท้าที่เหมือนจะคุ้นเคย แต่ไม่น่าจะมาอยู่ในคุกนี้

เสียงฝีเท้านั้นมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องขังที่กว้างที่สุดของเขาทำให้โดฟลามิงโก้ต้องลดหนังสือพิมพ์ลงเพื่อมองผู้มาเยือน

ด้วยความมืดที่มีเพียงแสงเทียนเล็กน้อยร่างเล็กๆของเด็กผู้ชายที่ไม่สูงมากนักในเงามืดทำให้ผู้ครองห้องขังในเวลานี้ต้องหรี่ตาเพื่อให้มองเห็นแขกชัดขึ้น

"มิงโก้....."

เสียงที่เคยได้ยินกับวิธีการเรียกแบบที่เจ้าของชื่อไม่มีวันลืมทำให้คนถูกเรียกเพลอแสดงสีหน้าตกใจออกไป โชคดีที่ความมืดบดบังอาการนั้นของเขาไม่ให้อีกฝ่ายรู้

จอมเจ้าเล่ห์ปั้นสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะตอบเสียงนั้น

" ว่าไง หมวกฟาง ลมอะไรหอบมาล่ะ"

ริมฝีปากเหยียดแสยะยิ้มเป็นรอยยิ้มน่าขนลุกประจำตัวเขาวางหนังสือพิมพ์ลงเปลี่ยนท่านั่งให้มองเห็นแขกที่ไม่ได้คาดหมายชัดขึ้น

"ฉันมีเรื่องอยากถามแก"

เด็กหนุ่มหมวกฟางเอ่ยธุระอย่างไม่อ้อมค้อม

"ถาม?"

โดฟลามิงโก้เลิกคิ้วสูงด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการ

"ใช่ คำถามสำหรับแก"

คนที่อยู่ในสถานะนักโทษไม่ได้ถามอะไรต่อเป็นเชิงให้คนที่มีธุระถามมาได้

เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้คำถามที่ว่ามันสำคัญขนาดจะต้องถ่อมาถึงที่นรกนี่เลยรึ

" ข้อแรกแกเอาผลเมระเมระมาล่อฉันทำไม"

คิ้วเรียวเลิกขึ้น ตอนนี้โดฟลามิงโก้ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในความรู้สึกแบบไหน

"แกมาเพื่อถามเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"

ร่างสูงที่นั่งอยู้ในกรงขังถามกลับอย่างแปลกใจ

"ข้อที่สองแกออมมือให้ฉันรึเปล่า?"

ข้อที่สองคือข้อที่สำคัญที่สุด แม้ว่าลูฟี่จะได้จัดการต่อยหน้าจอมชั่วร้ายนี่ได้แล้วแต่พอมานึกย้อนไป

เจ้าคนที่ดูร้ายกาจขนาดนั้นดูเหมือนไม่ได้ลงมือกับเขาจริงจัง

ในขณะที่พันธมิตรโจรสลัดโทราโอะนั้นคนตรงหน้าทั้งตัดแขน ทั้งจะเหยียบตายขาเท้า 

แต่ไม่ใช่กับลูฟี่เลย......

องศาของเงาทำให้ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่สามารถตอบได้ว่าสีหน้าของอีกฝ่ายตอนนี้เป็นเช่นไร

"ข้อแรกก็แค่บังเอิญหาเจอพอดี ข้อสองเปล่า แค่ที่แกชนะเพราะโชคดีที่มีคนช่วยต่างหากล่ะ หึ"

โดฟลามึงโก้ทำเสียงขึ้นจมูก ถ้าไม่มีใครพามันวิ่งไปวิ่งมาคอยเกาะแข้งขัดขาเขาตลอดเวลาป่านนี้เจ้าเด็กนี่ตายไปแล้ว

แต่ที่ตอบไปใช่ความรู้สึกจริงๆรึเปล่านะ.....

" แกก็โกหก "

เด็กหนุ่มสวนกลับทันทีไม่มีคำตอบขอไหนทำให้เขาพอใจได้เลย

เรื่องผลเมระเมระบอกว่าเป็นความบังเอิญใครจะเชื่อ........

ส่วนข้อสองนั้นแค่รู้สึกไม่พอใจคำตอบ.....

"โอ้ นั่นซินะแกคงไม่เชื่อเพราะฉันน่ะโกหกตลอดเวลาอยู่แล้ว"

จอมโกหกยิ้มกว้างในเงามืด

ดูเหมือนเด็กนี่จะหวังอะไรบางอย่างที่ต่างไปจากคำตอบที่เขาพึ่งตอบมัน 

งั้นมาหาอะไรเล่นกับมันหน่อยดีกว่า............

" งั้นแกอยากรู้ความจริงมั้ยล่ะ"

คนเจ้าแผนการณ์ที่รักสนุกถามหลอกล่อเด็กหนุม

"อยาก!"

คำตอบที่ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วทำให้คนฟังเหยียดยิ้ม

ติดกับเต็มๆ.......

"งั้นก็ต้อง.....มีของแลกเปลี่ยน"

อดีตราชาแห่งโลกมืดเริ่มเสนอข้อต่อรองเด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่ตามไม่ทันและตกหลุมพรางไปเรียบร้อยแล้ว

"ว่ามา แต่ต้องไม่ใช่พาแกออกไปจากที่นี่นะ!"

ร่างเล็กดักคอ แต่คนฟังก็ได้แต่หัวเราะอย่างมีเลศนัย

"ไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่า" 

โดฟลามิงโก้ปฏิเสธ เขากำลังสนุกกับการหลอกเจ้าเด็กโง่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ

" งั้นก็ว่ามา" 

นักโทษหัวเราะด้วยเสียงน่าขนลุกประจำตัวเมื่อแผนการณ์แก่เบื่อเล็กๆน้อยๆในคุกกำลังดำเนินไปด้วยดี

" แกก็เข้ามาในนี้ซิ"

โดฟลามิงโก้บอกเงื่อนไขอันดับแรกไป

ทำไมเขาถึงรู้น่ะเหรอ เสียงกุญแจในกระเป๋ากางเกงขาสั้นตลกๆของมันนั่นล่ะ

ซึ่งทำให้เด็กหนุ่มมีท่าทางลังเลอย่างช่วยไม่ได้

"แกมีกุญแจ ฉันได้ยินเสียง รึว่าแกไม่อยากรู้แล้ว?"

คนเจ้าเล่ห์กระเส้าเพื่อไล่ต้อนให้เด็กหนุ่มอ่อนต่อโลกไม่มีทางเลือก.....

ลูฟี่ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะเข้าไปรึเปล่า

แต่ความอยากรู้อยากเห็นที่มีมากกว่าทำให้ก้าวเข้าสู่กับดักอย่างง่ายดาย

เด็กหนุ่มหมวกฟางก้าวเข้ามาในกรงขังนักโทษที่มืดยิ่งกว่าทางเดิน

"เข้ามาใกล้ๆซิ มันเป็นความลับนะ ฉันไม่อยากให้พวกสวะชั้นต่ำได้ยิน"

ถูกหลอกล่อซ้ำแล้วซ้ำอีก.....

นี่ปีศาจเช่นเขาพ่ายแพ้ให้กับเด็กแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ.....

"ว่าไง แกจะตอบฉันได้รึยัง"

ลูฟี่มาหยุดยืนประจันหน้ากับตัวอันตราย

แม้ว่าตอนนี้ที่แขนทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้ด้วยหินไคโร

"ว่างไงล่ะ....เหวอ!!"

ยังไม่ทันจะเอ่ยทวงคำตอบร่างเล็กก็โดนดึงให้นอนราบไปกับเตียงนักโทษแข็งๆ

"แกจะทำอะไรน่ะ!!"

เด็กหนุ่มอุทานอย่างตกใจกำลังจะขยับดิ้นหนีแต่ก็โดนน้ำหนักของคนที่ตัวใหญ่กว่าไม่รู้กี่เท่ากดร่างไว้ไม่ให้ขยับหนี

"กำลังจะให้คำตอบแกไง หึหึ"

โดฟลามิงโก้แสยะยิ้ม ก่อนจะลากโซ่หินไคโรเส้นยาวที่เอาไว้เดินไปเดินมาในคุกน่าเบื่อนี่ขึ้นมามัดข้อมือของคนที่ติดกับเอาไว้แล้วยกขึ้นให้พ้นทาง

ถึงจะเป็นผู้มีพลังพิเศษเหมือนกันหินไคโรอาจจะทำให้เรี่ยวแรงลดลง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดของร่างใหญ่ 

แต่กับลูฟี่แล้วการสัมผัสหินไคโรแทบจะทำให้เขาหมดเรี่ยวแรงทำอะไรไม่ได้

"นี่....นี่มัน ไม่ใช่......"

ร่างเล็กพูดเสียงแผ่วเพราะเรี่ยวแรงถูกหินคำสาปนั้นดูดกลืนไปหมด

" ข้อแลกเปลี่ยนไง แค่เซ็กส์แกคงไม่ถือหรอกใช่มั้ยล่ะ หืม?"

ร่างสูงเลียปากอย่างสื่อความหมายไปในทางที่

ใครมองก็รับรู้ได้ถึงความอันตราย

นิ้วเรียวลากไปตามแนวแผลเป็นจากสงครามทำให้แผ่นอกเล็กๆนั้นไม่ได้เนียนสวยแต่ก็เนียนกว่าที่คิด

ร่างกายที่เป็นยางเรียบลื่นกว่าร่างกายหญิงสาวที่เคยผ่านมือมาเสียอีก......

ใบหน้าคมก้มลงขบไล้ติ่งหูของเด็กหนุ่มที่ยังไม่ทันไรก็หน้าแดงเพราะเลือดสูบฉีดขึ้นมาอาบบนหน้า

"แก้เบื่อให้ฉันหน่อยนะ หมวกฟาง หึหึ"

โดฟลามิงโก้กระซิบข้างหูคนที่ถูกเอาเปรียบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ไหนๆก็มีเหยื่อมาถึงที่ก็ต้องเล่นกันหน่อย.....

แค่เพียงรับรู้ลมหายใจร้อนจากร่างสูงใหญ่ในห้องขังที่เย็นเยียบยิ่งกระตุ้นความรู้สึกที่ไม่เคยพบเจอ

มือที่ทั้งใหญ่ทั้งร้อนลากไปตามแนวกล้ามเนื้อน้อยๆลงไปจนถึงด้านล่าง

ลากมือไปจนเกือบจะถึงกลางร่างแต่ก็ไม่ถึง

เขาไม่อยากให้มันจบเร็วไปนัก.....

เรียวปากร้อนชื้นไล่ขบติ่งหูลากมาจนถึงลำคอเนียนที่ไร้ร่องรอยใดๆ

แล้วใช้ฟันขบสร้างร่องรอยเอาไว้อย่างนึกสนุกว่าหากเพื่อนพ้องของมันเห็นแล้วจะว่ายังไงกันบ้าง

"มิงโก้....พอ....."

ใจเรียกร้องให้ดิ้นรนแต่ร่างกายไม่มีทีท่าว่าจะทำตาม

เป็นเพราะหินไคโรรึอย่างอื่นตอนนี้ก็ตอบอะไรไม่ได้

" แกอยากรู้คำตอบ ฉันก็กำลังบอกแกอยู่นี่ไง"

คนที่ตอนนี้ถือไผ่เหนือไผ่เหนือกว่ากำลังสนุกสนากับการไล่ต้อนศัตรูให้จนมุม

ปลายนิ้วลากมาจนถึงยอดอกเล็กแล้วกดลงไปแรงๆ

"อ๊ะ!!"

ลูฟี่สะดุ้งสุดตัว ไม่ต่างอะไรกับโดนไฟฟ้าจี้

ร่างกายที่เป็นยางมาตลอดความรู้สึกที่โดนไฟฟ้าจี้ก็หาได้ยาก แต่แบบนี้มันต่างไป

เสียงที่ออกจากปากก็ไม่เหมือนเสียงตัวเอง....

นักโทษที่เปลี่ยนมาเป็นผู้คุมเลียปากยามที่มองใบหน้าของคนที่ทำลายทุกอย่างที่เขาสร้างมาซึ่งกำลังแดงซ่านด้วยอารมณ์ที่เจ้าตัวก็คงไม่รู้ว่าคืออะไร

โดฟลามิงโก้ก้มลงไปไซร้แผ่นอกเล็กที่นอนหมดเรี่ยวแรง

ถ้านิ้วยังสะดุ้งขนาดนั้น

ถ้าเป็นอย่างอื่นล่ะ......

นิ้วเรียวที่กดอยู่บนยอดอกที่กำลังแข็งตึงถูกถอนออก

แทนที่ด้วยลิ้นที่ทั้งเปียกทั้งร้อน

รสชาดที่ได้รับทั้งนิ่มลื่นแถมรสกึเหมือนกับเนื้อชั้นดี

"อ๊ะ!! อื้อออ!"

ปากบางเม้มกัดแน่นเพื่อกลั้นเสียงที่เหมือนไม่ใช่ตัวเองนั่นเอาไว้

ร่างสูงเหยียดยิ้มแล้วใช้มือจิกยอดอกอีกข้าง

กลั่นแกล้งเด็กไม่ประสาไม่หยุด

"อื้ออ!!!"

เด็กหนุ่มกัดปากตนเองแน่นขึ้นจนรู้สึกได้ถึงรสฝาดของเลือดในปากแต่เสียงครางในลำคอก็ไม่อาจห้ามได้

"อย่าร้องดังนักซิ แกอยากให้พวกเศษเดนรอบๆได้ยินรึไง"

ร่างสูงถอนลิ้นออกใช้นิ้วกดคลึงยอดอกที่ตั้งชันขึ้น

รู้สึกสนุกขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้กลั่นแกล้งร่างเล็กที่หมดทางสู้

ลูฟี่ดิ้นพยายามจะเอียงตัวหนีให้หลุดจากปลายนิ้วที่บีบยอดทั้ง2ข้างซ้ายขวา

โดฟลามิงโก้แค่หยอกล้อกับส่วนเล็กๆบนร่างกายของเขาแท้ๆ ทำไมมันถึงได้รู้สึกร้อนไปหมด.....

เอวเล็กบิดเร้าอย่างทรมานที่กลางลำตัว

ที่ที่ความรู้สึกร้อนรุ่มไปกระจุกตัวอยู่จนรู้สึกว่ากางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่มันช่างคับแน่นและเปียกแฉะเหลือเกิน 

ร่างสูงที่อยู่ด้านบนเลื่อนมือลงมาบีบนวดสะโพกเล็กอย่างสนุกมือหวังให้ร่างไร้ประสบการณ์ตรงหน้าปั่นป่วนมากกว่าเดิม

ทุกครั้งที่มือแกร่งลากผ่านเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนสะโพกจะขยับตามไปด้วย

เหมือนเรียกร้อง......

ลูฟี่จิกปลายเท้าลงกับเตียงแข็งอย่างพยายามข่มอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง

ร่างสูงขยับแทรกกายเข้ามาระหว่างขาของเด็กหนุ่ม

ด้วยความต่างของขนาดร่างกายทำให้ตอนนี้เด็กหนุ่มเหมือนกำลังอ้าขารับคนตรงหน้า

ส่วนที่ร้อนที่สุดในร่างกายตรงหว่างขากำลังเสียดสีกับกล้ามเนื้อขาของร่างแกร่ง

"อา..... อึก...."

สัมผัสง่ายๆแต่ก็เรียกเสียงคราวแผ่วจนเจ้าของเสียงอายจนต้องซุกหน้าลงกับต้นแขนของตัวเอง

"มิง...โก้....พอ...แล้ว....."

เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเครือ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้าคงไม่หยุดง่ายๆ

" ขอร้องฉันซิ "

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของผู้พี่เคยพ่ายแพ้ที่กำลังจะได้เอาคืน

"ถ้า...ขอร้อง....แกจะ...หยุดใช่มั้ย..."

ลูฟี่ถามย้ำเพื่อความแน่ใจซึ่งก็ได้รับการตอบรับ

"แน่นอน ไอ้หนู"

นักโทษร่างใหญ่แสร้งยิ้มให้

ทำให้คนตัวเล็กตายใจ

" ขอร้อง....หยุดเถอะ....."

หยุดทรมานกันแบบนี้ที.....

"ได้ซิ เด็กน้อย...."

คำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าทำให้เด็กหนุ่มผ่อนคลายลง

แม้แต่จอมโกหกก็ยังรักษาคำพูด

แต่ลูฟี่คิดผิด

ร่างสูงจับคนที่ตัวเล็กกว่าพลิกให้นอนคว่ำดึงกางเกงขาสั้นที่ใส่ประจำของเด็กหนุ่มหมวกฟาง

ลงไปกองที่หัวเข่าพอให้เห็นบั้นท้ายและต้นขา

"ดะ....เดี๋ยว....ไหนจะหยุด....ไงล่ะ"

แม้จะอ่อนแรงแต่เด็กหนุ่มก็ร้องประท้วง

เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังจ่ออยู่กับช่องทางที่ยังปิดแน่นด้านหลัง

"ฉันหยุดแน่....."

มือใหญ่จับยึดสะโพกเล็กไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

"แต่หลังจากทำเสร็จแล้วนะ"

โดฟลางมิงโก้ใช้ส่วนร้อนรุ่มของตัวเองเปิดช่องทางที่ไม่ได้รับการเตรียมใดๆเข้าไป

"อ๊ะ!!!!"

ร่างบางสะดุ้ง แผ่นอกบางแอ่นขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

เสียงครางที่พยายามปกปิดก็ดันหลุดออกมาจากปาก

ลูฟี่ทรุดหน้าลงกับพื้นแข็งหอบหนักเพราะหัวใจสูบฉีดเลือดไม่ทัน

ปากเรียวอ้าหอบเหมือนการหายใจทางจมูกเพียงอย่างเดียวคงไม่พอง

น้ำใสๆไหลออกจากขอบปากที่หอบเหนื่อย

บางอย่างที่ใหญ่เกินไปสำหรับร่างเล็กถูกดันใส่เข้ามาจนมิดรู้สึกถึงหน้าขาแข็งแกร่งที่นาบแนบอยู่กับสะโพกมน

ทำไมจะต้องถนอม.....

ในเมื่อมันเป็นคนทำให้เขาตกอยู่ในสภาพนี้

เขาก็ขอเอาคืนบ้างล่ะ....

"อา....มิงโก้...เจ็บ.. อ๊า...."

ลูฟี่ครางกระเส่าเมื่อสิ่งที่สอดใส่อยู่ในร่างเริ่มขยับ

"อีกเดี๋ยวก็ดีเอง หึหึหึ"

นักโทษร่างสูงโน้มลงมาคลอดคลียข้างใบหูของคนไร้เดียงสาในเรื่องนี้

สะโพกแกร่งขยับเข้าออกใส่ช่องทางที่เริ่มร้อนขึ้นจากการเสียดสี

"อ!!....อึก!!"

ร่างเล็กเกร็งแน่นเมื่อปลายยอดของส่วนที่ใหญ่โตด้วยแรงอารมณ์แตะถูกจุดอ่อนไหวที่ซ่อนอยู่ด้านใน

" ตรงนี้เองเหรอ "

โดฟลามิงโก้ดันกายเข้าไปกดค้างจุดเร้าด้านใน

"อา....อา...."

ลูฟี่หลับตาแน่นเขาไม่สามารถห้ามเสียงครางของตัวเองได้

ช่องทางของร่างกายที่เป็นยางตอนนี้กำลังตอดรัดผู้รุกรานแน่น

"อืม......"

ร่างสูงครางในลำคอเมื่อช่องทางเล็กนั้นบีบรัดแน่นกว่าที่เคยเจอมา

ครั้งแรกกับเด็กหนุ่ม

ครั้งแรกกับศัตรู........

"อ๊ะ....มิงโก้...."

มือเล็กขยับมาจับมือของคนขี้โกงที่เท้าอยู่บนเตียงเหมือนหาที่ยึดเหนี่ยว

ดวงตาที่ซ่อนอยู่ใต้แว่นกันแดดมองมือเล็กๆที่จับมือของตัวเองอยู่

ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าตัวเองเพลอกลั้นหายใจ

เลือดสูบฉีดยิ่งกว่าเซ็กส์ครั้งไหนที่ผ่านมาไนชีวิต

"ชิ!"

โดฟลามิงโก้สบถใช้มืออีกข้างยกสะโพกเล็กให้โก่งขึ้นถึงจะลำบากเพราะกุญแจมือแต่แค่นี้หยุดเขาไม่ได้หรอก

ร่างใหญ่ใส่เรี่ยวแรงทั้งหมดลงในการใช้เรือนกายเล็กนี้รองรับอารมณ์รึอาจจะรวมถึงความรู้สึก.....

"มิงโก้.....อ๊ะ....อ๊ะ...."

เขาไม่รู้ว่าที่มันเรียกชื่อเขาทุกครั้งที่เขากระตุ้นมันถูกจุดนี่มันรู้ตัวรึเปล่า

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ......

เร่งจังหวะกระแทกกระทั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกให้มัน

เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้.....

เป็นคนเริ่มแท้ๆ แต่ดันอยากเป็นคนรีบจบมัน.....

"อ๊า....อ๊า.....!!"

ร่างกายที่ไร้เดียงสากระตุกแล้วปลดปล่อยอารมณ์ครั้งแรกในขณะที่ร่างสูงก็กดย้ำแก่นกายเข้าไปปล่อยอารมณ์ใส่ในช่องทางของเด็กหนุ่ม

โดฟลามิงโก้ถอยออกมาจากเด็กหนุ่มหมวกฟางที่ทรุดหน้าลงกับเตียงของห้องขัง

ลูฟี่หอบหนักใช้หางตามองไปยังนักโทษที่มีท่าทีแปลกไป

"แก....จะตอบ...คำถามได้....รึยัง"

ร่างเล็กถามปนหอบโดยไม่ถอนสายตาจากคนขี้โกงที่เอาเปรียบเขา

"หึ...."

โดฟลามิงโก้เค่นยิ้มให้กับคนที่ยังคิดว่าทุกอย่างยังเป็นไปตามข้อตกลง

คำตอบอาจจะเป็นแบบเดิมถ้าเขากับมันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่จากเซ็กส์เมื่อครู่ทำให้คนที่ชั่วร้ายหาที่ติไม่ได้แบบเขาต้องคิดทบทวนใหม่

" ฉัน......"

"ทางนี้เลยครับจักรพรรดินี "

เสียงคนและเสียงฝีเท้าที่มากกว่าสองคนขัดจังหวะ

ทำให้คนกำลังจะพูดเงียบไปทันที

"แฮนค๊อก!"

ลูฟี่อุทานเบาๆรีบลุกขึ้นจากเตียงนักโทษ

ถึงจะลุกยากแต่เวลาที่กระชั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบ

แผนการณ์ที่ตกลงกันไว้ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ก็คงไม่ได้ออกไปอีกเลย

เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่โดฟลามิงโก้ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่มองเด็กหนุ่มที่พึ่งผ่านมือตัวเองมาจัดเสื้อผ้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นี่เขากำลังโมโหที่เจ้าเด็กยังไม่โตนี่อยู่รึเปล่านะที่มันนิ่งได้ขนาดนี้......

"แกติดค้างคำตอบฉัน อย่าลืมซะล่ะ"

เด็กหนุ่มหมวกฟางหันกลับมามองเจ้าของห้องขัง

ที่ตอนนี้กลับมาทำหน้ากวนประสาทได้แล้ว

"อา...ไม่ลืมหรอก....มาทวงบ่อยๆก็ได้ แกแก้เบื่อได้ไม่เลวเลย"

โดฟลามิงโก้ตอบด้วยประโยคสองแง่สองงามที่ไม่ว่าใครฟังก็รู้ว่าหมายถึงสัมพันธ์แปลกๆเมื่อครู่

ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

แต่ก็เรียกให้ใบหน้าขึ้นสีจัดได้ทันที

"ทำอะไรของแกก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าใจเลย!"

ลูฟี่ตัดบทแล้วรีบวิ่งออกจากห้องขังเพื่อหนีออกไปตามแผน เขาไม่อยากให้แฮนค๊อกเดือดร้อนอีกแล้ว

โดฟลามิงโก้เอนหลังพิงกับผนังหินแข็งแกร่งของห้องนักโทษ

ไร้ซึ่งการใส่ใจใดๆกับการมาเยือนของผู้ที่ได้ชื่อว่างามที่สุดในโลก

ยังรู้สึกถึงมือเล็กที่จับมือเขา

ยังเหมือนได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาด้วยเสียงของมัน

บางที........

เขาอาจจะออมมือให้มันจริงๆก็ได้ล่ะมั้ง......

อีกอย่าง......

มันจะรู้มั้ย

ว่ามันยังเก็บกุญแจห้องขังเขาเอาไว้อยู่........

*+*+*+*+*+*+*+*+End*+*+*+*+*+*+*+*+*