-One shot-
One piece fiction
Paring: Doflamingo x Luffy
Type: Drama
Rating: 18+
"ลูฟี่!"
เสียงของหญิงสาวตะโกนเรียกจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองตามเสียง
"มีอะไรเหรอ นามิ?" เจ้าของใบหน้ากลม ดวงตาโตสีดำรับกับเส้นผมสีเดียวกัน เด็กหนุ่มร่างเล็กเอียงคอไปพร้อมกับคำถาม
"นายจะแวะที่นั่นก่อนจริงๆเหรอ?"
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีผลส้มยาวเป็นลอนสวยงามถามด้วยสีหน้าที่พยายามจะสื่อว่าให้อีกคนลองคิดดูใหม่
"จริงซิ" ลูฟี่ตอบไปในทันทีโดยไม่สนใจท่าทางกระวนกระวายของคนที่ถาม รวมถึงคนอื่นๆที่ร่วมทางมาด้วยกัน
" ฉันมีเรื่องหลายอย่างที่คาใจน่ะ " เด็กหนุ่มว่าแล้วถอนสายตาจากคนที่ถามเขาเป็นรอบที่ล้านของวัน
ใช่........
เขามีเรื่องคาใจหลายเรื่อง
เกี่ยวกับเจ้ามิงโก้นั่น.......
นามิต้นหนเรือจำต้องถอยออกจากกัปตันที่ตัดสินใจแล้วก็จะดื้อดึงไม่ยอมโอนอ่อนตามการกล่อมเตือนสติของใครทั้งนั้น
ที่ ที่กัปตันกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปจะขอแวะไปก่อนที่จะไปช่วยเพื่อนพ้องที่ถูกพาตัวไปเขาอยากจะแวะไปถามอะไรกับคนที่พึ่งสู้กันปางตายซึ่งตอนนี้ถูกพาไปคุมตัวที่นรกบนพื้นทะเล
Impel Down............
เคยเข้าไปแล้วครั้งนึง การจะเข้าไปอีกก็ไม่ใช่ปัญหา
ถ้าได้รับการช่วยเหลือ.........
"ขอบใจนะ แฮนค๊อก"
เด็กหนุ่มหันไปขอบคุณหญิงสาวที่ยืนเขินอายอยู่ไม่ไกลหลังจากที่เธอทำให้ผู้คุมและแมลงโทรสารกลายเป็นหินไปหมดแล้ว
" ขอโทษด้วยนะ ที่ให้เธอช่วยเรื่องอันตรายแบบนี้อีกแล้ว"
ลูฟี่หันไปก้มหัวให้กับคนที่พาตัวเองเข้ามาน้อยๆเป็นเชิงทั้งขอบคุณและขอโทษ
" แค่เจ้าติดต่อเรามาเป็นคนแรกเราก็....ดีใจแล้ว"
....นี่ซินะการ....ขอแต่งงาน......
ใบหน้าสวยของจักรพรรดินีโจรสลัดแดงซ่านแค่คิดก็อยากจะทรุดลงไปกับพื้นด้วยความสุข
แต่ก็ต้องยืนต่อไปไม่ให้ถ่วงเวลามากไปกว่านี้
คำหลังแผ่วเบามากจนไม่ได้ยินแต่ลูฟี่ก็ไม่ได้ถามต่อ เริ่มชินกับอาการแบบนี้ของอีกฝ่ายแล้ว
ตอนนี้ลูฟี่ให้ลูกเรือรอเขาระหว่างทางไปโฮลเค้ก ไอซ์แลนด์และตัวเขาก็ได้ติดต่อเจ็ดเทพโจรสลัดโบอา แฮนค๊อกเพื่อให้พามาที่นี้อีกครั้ง
ไม่เหมือนตอนที่ตามมาช่วยพี่ชาย
ครั้งนี้แค่มีเรื่องอยากจะถาม.......
" เวลาของเจ้ามีเพียงระหว่างเรา เดินทางพร้อมผู้คุมลงไปยังLevel.6เท่านั้นนะลูฟี่"
ลูฟี่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจให้กับการเตือนนั้น
"แล้วหลังจากนั้นเราจะพยายามถ่วงเวลาให้เจ้าหนีออกไป"
แฮนค๊อกทวนแผนอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
เพราะจากที่รู้มาคร่าวๆลูฟี่เจ็บหนักไม่น้อยเลย(ไม่รวมพานักโทษเป็นร้อยแหกคุก)
"แล้วกุญแจล่ะ?"
หลังจากทวนแผนการลอบเข้าไปและหลบหนีเสร็จสิ้นลูฟี่ก็หันไปถามถึงกุญแจของLevel.6กับเจ็ดเทพสาว
"เจ้าบอกเราแค่จะมาคุยกับมัน ต่างกับตอนที่มาช่วยหมัดเพลิง...ข้าเลย.... "
แฮนค๊อกหน้าเสียไปก่อนจะควานหากุญแจให้
ทั้งๆที่ความจริงไม่อยากให้ไปเลย
มันคนละกรณีกับหมัดเพลิง.....
เจ้านี่อันตรายกว่านั้นอีก.....
" ขอบใจนะ แฮนค๊อกไม่มีเธอฉันต้องแย่แน่"
ลูฟี่ยิ้มให้กับหญิงสาวที่ช่วยเขาเอาไว้หลายครั้งจนไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้ยังไง
"มะ...ไม่หรอก เรา....เรา....ยินดี! รีบไปเถอะลูฟี่ อย่าเสียเวลาเลย"
จู่ๆก็เหมือนก็เหมือนจะหมดแรงแล้วก็ฮึกเหิมขึ้นมาซะอย่างนั้น คนฟังก็ได้แต่มองอย่างงงๆแต่ก็เริ่มออกวิ่ง
มุ่งหน้าสู่คุกชั้นที่อันตรายที่สุด
Level.6.......
ชั้นที่อยู่ลึกที่สุดและแน่นหนาที่สุด สำหรับพวกนักโทษที่ได้ชื่อว่าเป็นอาชกรร้ายแรงของโลกถูกขังไว้ที่นี่ทั้งสิ้น
และนักโทษคนล่าสุดก็คงหนีไม่พ้น
ดองกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้
อดีตเจ็ดเทพโจรสลัด ราชาแห่งเดรสโรซ่าและโจ๊กเกอร์แห่งโลกมืด......
ร่างสูงใหญ่นั่งตระหง่านในคุกที่มีแต่เสียงครวญครางไม่น่าอภิรมณ์ เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
และเสียงอาฆาตแค้นว่าทำการทรมานใดบ้างกับคนที่จับตนเองมา
โดฟลามิงโก้นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อย่างไม่ยี่หร่ะกับสถานที่ไม่น่าพิศมัยรอบตัว
ตึก.......
ดวงตาคมใต้แว่นกันแดดทรงแปลกตาหรี่ลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆจากการก้าวเดินนอกห้องขัง
เสียงฝีเท้าที่เหมือนจะคุ้นเคย แต่ไม่น่าจะมาอยู่ในคุกนี้
เสียงฝีเท้านั้นมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องขังที่กว้างที่สุดของเขาทำให้โดฟลามิงโก้ต้องลดหนังสือพิมพ์ลงเพื่อมองผู้มาเยือน
ด้วยความมืดที่มีเพียงแสงเทียนเล็กน้อยร่างเล็กๆของเด็กผู้ชายที่ไม่สูงมากนักในเงามืดทำให้ผู้ครองห้องขังในเวลานี้ต้องหรี่ตาเพื่อให้มองเห็นแขกชัดขึ้น
"มิงโก้....."
เสียงที่เคยได้ยินกับวิธีการเรียกแบบที่เจ้าของชื่อไม่มีวันลืมทำให้คนถูกเรียกเพลอแสดงสีหน้าตกใจออกไป โชคดีที่ความมืดบดบังอาการนั้นของเขาไม่ให้อีกฝ่ายรู้
จอมเจ้าเล่ห์ปั้นสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะตอบเสียงนั้น
" ว่าไง หมวกฟาง ลมอะไรหอบมาล่ะ"
ริมฝีปากเหยียดแสยะยิ้มเป็นรอยยิ้มน่าขนลุกประจำตัวเขาวางหนังสือพิมพ์ลงเปลี่ยนท่านั่งให้มองเห็นแขกที่ไม่ได้คาดหมายชัดขึ้น
"ฉันมีเรื่องอยากถามแก"
เด็กหนุ่มหมวกฟางเอ่ยธุระอย่างไม่อ้อมค้อม
"ถาม?"
โดฟลามิงโก้เลิกคิ้วสูงด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการ
"ใช่ คำถามสำหรับแก"
คนที่อยู่ในสถานะนักโทษไม่ได้ถามอะไรต่อเป็นเชิงให้คนที่มีธุระถามมาได้
เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้คำถามที่ว่ามันสำคัญขนาดจะต้องถ่อมาถึงที่นรกนี่เลยรึ
" ข้อแรกแกเอาผลเมระเมระมาล่อฉันทำไม"
คิ้วเรียวเลิกขึ้น ตอนนี้โดฟลามิงโก้ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในความรู้สึกแบบไหน
"แกมาเพื่อถามเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"
ร่างสูงที่นั่งอยู้ในกรงขังถามกลับอย่างแปลกใจ
"ข้อที่สองแกออมมือให้ฉันรึเปล่า?"
ข้อที่สองคือข้อที่สำคัญที่สุด แม้ว่าลูฟี่จะได้จัดการต่อยหน้าจอมชั่วร้ายนี่ได้แล้วแต่พอมานึกย้อนไป
เจ้าคนที่ดูร้ายกาจขนาดนั้นดูเหมือนไม่ได้ลงมือกับเขาจริงจัง
ในขณะที่พันธมิตรโจรสลัดโทราโอะนั้นคนตรงหน้าทั้งตัดแขน ทั้งจะเหยียบตายขาเท้า
แต่ไม่ใช่กับลูฟี่เลย......
องศาของเงาทำให้ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่สามารถตอบได้ว่าสีหน้าของอีกฝ่ายตอนนี้เป็นเช่นไร
"ข้อแรกก็แค่บังเอิญหาเจอพอดี ข้อสองเปล่า แค่ที่แกชนะเพราะโชคดีที่มีคนช่วยต่างหากล่ะ หึ"
โดฟลามึงโก้ทำเสียงขึ้นจมูก ถ้าไม่มีใครพามันวิ่งไปวิ่งมาคอยเกาะแข้งขัดขาเขาตลอดเวลาป่านนี้เจ้าเด็กนี่ตายไปแล้ว
แต่ที่ตอบไปใช่ความรู้สึกจริงๆรึเปล่านะ.....
" แกก็โกหก "
เด็กหนุ่มสวนกลับทันทีไม่มีคำตอบขอไหนทำให้เขาพอใจได้เลย
เรื่องผลเมระเมระบอกว่าเป็นความบังเอิญใครจะเชื่อ........
ส่วนข้อสองนั้นแค่รู้สึกไม่พอใจคำตอบ.....
"โอ้ นั่นซินะแกคงไม่เชื่อเพราะฉันน่ะโกหกตลอดเวลาอยู่แล้ว"
จอมโกหกยิ้มกว้างในเงามืด
ดูเหมือนเด็กนี่จะหวังอะไรบางอย่างที่ต่างไปจากคำตอบที่เขาพึ่งตอบมัน
งั้นมาหาอะไรเล่นกับมันหน่อยดีกว่า............
" งั้นแกอยากรู้ความจริงมั้ยล่ะ"
คนเจ้าแผนการณ์ที่รักสนุกถามหลอกล่อเด็กหนุม
"อยาก!"
คำตอบที่ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วทำให้คนฟังเหยียดยิ้ม
ติดกับเต็มๆ.......
"งั้นก็ต้อง.....มีของแลกเปลี่ยน"
อดีตราชาแห่งโลกมืดเริ่มเสนอข้อต่อรองเด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่ตามไม่ทันและตกหลุมพรางไปเรียบร้อยแล้ว
"ว่ามา แต่ต้องไม่ใช่พาแกออกไปจากที่นี่นะ!"
ร่างเล็กดักคอ แต่คนฟังก็ได้แต่หัวเราะอย่างมีเลศนัย
"ไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่า"
โดฟลามิงโก้ปฏิเสธ เขากำลังสนุกกับการหลอกเจ้าเด็กโง่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ
" งั้นก็ว่ามา"
นักโทษหัวเราะด้วยเสียงน่าขนลุกประจำตัวเมื่อแผนการณ์แก่เบื่อเล็กๆน้อยๆในคุกกำลังดำเนินไปด้วยดี
" แกก็เข้ามาในนี้ซิ"
โดฟลามิงโก้บอกเงื่อนไขอันดับแรกไป
ทำไมเขาถึงรู้น่ะเหรอ เสียงกุญแจในกระเป๋ากางเกงขาสั้นตลกๆของมันนั่นล่ะ
ซึ่งทำให้เด็กหนุ่มมีท่าทางลังเลอย่างช่วยไม่ได้
"แกมีกุญแจ ฉันได้ยินเสียง รึว่าแกไม่อยากรู้แล้ว?"
คนเจ้าเล่ห์กระเส้าเพื่อไล่ต้อนให้เด็กหนุ่มอ่อนต่อโลกไม่มีทางเลือก.....
ลูฟี่ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะเข้าไปรึเปล่า
แต่ความอยากรู้อยากเห็นที่มีมากกว่าทำให้ก้าวเข้าสู่กับดักอย่างง่ายดาย
เด็กหนุ่มหมวกฟางก้าวเข้ามาในกรงขังนักโทษที่มืดยิ่งกว่าทางเดิน
"เข้ามาใกล้ๆซิ มันเป็นความลับนะ ฉันไม่อยากให้พวกสวะชั้นต่ำได้ยิน"
ถูกหลอกล่อซ้ำแล้วซ้ำอีก.....
นี่ปีศาจเช่นเขาพ่ายแพ้ให้กับเด็กแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ.....
"ว่าไง แกจะตอบฉันได้รึยัง"
ลูฟี่มาหยุดยืนประจันหน้ากับตัวอันตราย
แม้ว่าตอนนี้ที่แขนทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้ด้วยหินไคโร
"ว่างไงล่ะ....เหวอ!!"
ยังไม่ทันจะเอ่ยทวงคำตอบร่างเล็กก็โดนดึงให้นอนราบไปกับเตียงนักโทษแข็งๆ
"แกจะทำอะไรน่ะ!!"
เด็กหนุ่มอุทานอย่างตกใจกำลังจะขยับดิ้นหนีแต่ก็โดนน้ำหนักของคนที่ตัวใหญ่กว่าไม่รู้กี่เท่ากดร่างไว้ไม่ให้ขยับหนี
"กำลังจะให้คำตอบแกไง หึหึ"
โดฟลามิงโก้แสยะยิ้ม ก่อนจะลากโซ่หินไคโรเส้นยาวที่เอาไว้เดินไปเดินมาในคุกน่าเบื่อนี่ขึ้นมามัดข้อมือของคนที่ติดกับเอาไว้แล้วยกขึ้นให้พ้นทาง
ถึงจะเป็นผู้มีพลังพิเศษเหมือนกันหินไคโรอาจจะทำให้เรี่ยวแรงลดลง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดของร่างใหญ่
แต่กับลูฟี่แล้วการสัมผัสหินไคโรแทบจะทำให้เขาหมดเรี่ยวแรงทำอะไรไม่ได้
"นี่....นี่มัน ไม่ใช่......"
ร่างเล็กพูดเสียงแผ่วเพราะเรี่ยวแรงถูกหินคำสาปนั้นดูดกลืนไปหมด
" ข้อแลกเปลี่ยนไง แค่เซ็กส์แกคงไม่ถือหรอกใช่มั้ยล่ะ หืม?"
ร่างสูงเลียปากอย่างสื่อความหมายไปในทางที่
ใครมองก็รับรู้ได้ถึงความอันตราย
นิ้วเรียวลากไปตามแนวแผลเป็นจากสงครามทำให้แผ่นอกเล็กๆนั้นไม่ได้เนียนสวยแต่ก็เนียนกว่าที่คิด
ร่างกายที่เป็นยางเรียบลื่นกว่าร่างกายหญิงสาวที่เคยผ่านมือมาเสียอีก......
ใบหน้าคมก้มลงขบไล้ติ่งหูของเด็กหนุ่มที่ยังไม่ทันไรก็หน้าแดงเพราะเลือดสูบฉีดขึ้นมาอาบบนหน้า
"แก้เบื่อให้ฉันหน่อยนะ หมวกฟาง หึหึ"
โดฟลามิงโก้กระซิบข้างหูคนที่ถูกเอาเปรียบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ไหนๆก็มีเหยื่อมาถึงที่ก็ต้องเล่นกันหน่อย.....
แค่เพียงรับรู้ลมหายใจร้อนจากร่างสูงใหญ่ในห้องขังที่เย็นเยียบยิ่งกระตุ้นความรู้สึกที่ไม่เคยพบเจอ
มือที่ทั้งใหญ่ทั้งร้อนลากไปตามแนวกล้ามเนื้อน้อยๆลงไปจนถึงด้านล่าง
ลากมือไปจนเกือบจะถึงกลางร่างแต่ก็ไม่ถึง
เขาไม่อยากให้มันจบเร็วไปนัก.....
เรียวปากร้อนชื้นไล่ขบติ่งหูลากมาจนถึงลำคอเนียนที่ไร้ร่องรอยใดๆ
แล้วใช้ฟันขบสร้างร่องรอยเอาไว้อย่างนึกสนุกว่าหากเพื่อนพ้องของมันเห็นแล้วจะว่ายังไงกันบ้าง
"มิงโก้....พอ....."
ใจเรียกร้องให้ดิ้นรนแต่ร่างกายไม่มีทีท่าว่าจะทำตาม
เป็นเพราะหินไคโรรึอย่างอื่นตอนนี้ก็ตอบอะไรไม่ได้
" แกอยากรู้คำตอบ ฉันก็กำลังบอกแกอยู่นี่ไง"
คนที่ตอนนี้ถือไผ่เหนือไผ่เหนือกว่ากำลังสนุกสนากับการไล่ต้อนศัตรูให้จนมุม
ปลายนิ้วลากมาจนถึงยอดอกเล็กแล้วกดลงไปแรงๆ
"อ๊ะ!!"
ลูฟี่สะดุ้งสุดตัว ไม่ต่างอะไรกับโดนไฟฟ้าจี้
ร่างกายที่เป็นยางมาตลอดความรู้สึกที่โดนไฟฟ้าจี้ก็หาได้ยาก แต่แบบนี้มันต่างไป
เสียงที่ออกจากปากก็ไม่เหมือนเสียงตัวเอง....
นักโทษที่เปลี่ยนมาเป็นผู้คุมเลียปากยามที่มองใบหน้าของคนที่ทำลายทุกอย่างที่เขาสร้างมาซึ่งกำลังแดงซ่านด้วยอารมณ์ที่เจ้าตัวก็คงไม่รู้ว่าคืออะไร
โดฟลามิงโก้ก้มลงไปไซร้แผ่นอกเล็กที่นอนหมดเรี่ยวแรง
ถ้านิ้วยังสะดุ้งขนาดนั้น
ถ้าเป็นอย่างอื่นล่ะ......
นิ้วเรียวที่กดอยู่บนยอดอกที่กำลังแข็งตึงถูกถอนออก
แทนที่ด้วยลิ้นที่ทั้งเปียกทั้งร้อน
รสชาดที่ได้รับทั้งนิ่มลื่นแถมรสกึเหมือนกับเนื้อชั้นดี
"อ๊ะ!! อื้อออ!"
ปากบางเม้มกัดแน่นเพื่อกลั้นเสียงที่เหมือนไม่ใช่ตัวเองนั่นเอาไว้
ร่างสูงเหยียดยิ้มแล้วใช้มือจิกยอดอกอีกข้าง
กลั่นแกล้งเด็กไม่ประสาไม่หยุด
"อื้ออ!!!"
เด็กหนุ่มกัดปากตนเองแน่นขึ้นจนรู้สึกได้ถึงรสฝาดของเลือดในปากแต่เสียงครางในลำคอก็ไม่อาจห้ามได้
"อย่าร้องดังนักซิ แกอยากให้พวกเศษเดนรอบๆได้ยินรึไง"
ร่างสูงถอนลิ้นออกใช้นิ้วกดคลึงยอดอกที่ตั้งชันขึ้น
รู้สึกสนุกขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้กลั่นแกล้งร่างเล็กที่หมดทางสู้
ลูฟี่ดิ้นพยายามจะเอียงตัวหนีให้หลุดจากปลายนิ้วที่บีบยอดทั้ง2ข้างซ้ายขวา
โดฟลามิงโก้แค่หยอกล้อกับส่วนเล็กๆบนร่างกายของเขาแท้ๆ ทำไมมันถึงได้รู้สึกร้อนไปหมด.....
เอวเล็กบิดเร้าอย่างทรมานที่กลางลำตัว
ที่ที่ความรู้สึกร้อนรุ่มไปกระจุกตัวอยู่จนรู้สึกว่ากางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่มันช่างคับแน่นและเปียกแฉะเหลือเกิน
ร่างสูงที่อยู่ด้านบนเลื่อนมือลงมาบีบนวดสะโพกเล็กอย่างสนุกมือหวังให้ร่างไร้ประสบการณ์ตรงหน้าปั่นป่วนมากกว่าเดิม
ทุกครั้งที่มือแกร่งลากผ่านเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนสะโพกจะขยับตามไปด้วย
เหมือนเรียกร้อง......
ลูฟี่จิกปลายเท้าลงกับเตียงแข็งอย่างพยายามข่มอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง
ร่างสูงขยับแทรกกายเข้ามาระหว่างขาของเด็กหนุ่ม
ด้วยความต่างของขนาดร่างกายทำให้ตอนนี้เด็กหนุ่มเหมือนกำลังอ้าขารับคนตรงหน้า
ส่วนที่ร้อนที่สุดในร่างกายตรงหว่างขากำลังเสียดสีกับกล้ามเนื้อขาของร่างแกร่ง
"อา..... อึก...."
สัมผัสง่ายๆแต่ก็เรียกเสียงคราวแผ่วจนเจ้าของเสียงอายจนต้องซุกหน้าลงกับต้นแขนของตัวเอง
"มิง...โก้....พอ...แล้ว....."
เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเครือ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้าคงไม่หยุดง่ายๆ
" ขอร้องฉันซิ "
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของผู้พี่เคยพ่ายแพ้ที่กำลังจะได้เอาคืน
"ถ้า...ขอร้อง....แกจะ...หยุดใช่มั้ย..."
ลูฟี่ถามย้ำเพื่อความแน่ใจซึ่งก็ได้รับการตอบรับ
"แน่นอน ไอ้หนู"
นักโทษร่างใหญ่แสร้งยิ้มให้
ทำให้คนตัวเล็กตายใจ
" ขอร้อง....หยุดเถอะ....."
หยุดทรมานกันแบบนี้ที.....
"ได้ซิ เด็กน้อย...."
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าทำให้เด็กหนุ่มผ่อนคลายลง
แม้แต่จอมโกหกก็ยังรักษาคำพูด
แต่ลูฟี่คิดผิด
ร่างสูงจับคนที่ตัวเล็กกว่าพลิกให้นอนคว่ำดึงกางเกงขาสั้นที่ใส่ประจำของเด็กหนุ่มหมวกฟาง
ลงไปกองที่หัวเข่าพอให้เห็นบั้นท้ายและต้นขา
"ดะ....เดี๋ยว....ไหนจะหยุด....ไงล่ะ"
แม้จะอ่อนแรงแต่เด็กหนุ่มก็ร้องประท้วง
เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังจ่ออยู่กับช่องทางที่ยังปิดแน่นด้านหลัง
"ฉันหยุดแน่....."
มือใหญ่จับยึดสะโพกเล็กไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
"แต่หลังจากทำเสร็จแล้วนะ"
โดฟลางมิงโก้ใช้ส่วนร้อนรุ่มของตัวเองเปิดช่องทางที่ไม่ได้รับการเตรียมใดๆเข้าไป
"อ๊ะ!!!!"
ร่างบางสะดุ้ง แผ่นอกบางแอ่นขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
เสียงครางที่พยายามปกปิดก็ดันหลุดออกมาจากปาก
ลูฟี่ทรุดหน้าลงกับพื้นแข็งหอบหนักเพราะหัวใจสูบฉีดเลือดไม่ทัน
ปากเรียวอ้าหอบเหมือนการหายใจทางจมูกเพียงอย่างเดียวคงไม่พอง
น้ำใสๆไหลออกจากขอบปากที่หอบเหนื่อย
บางอย่างที่ใหญ่เกินไปสำหรับร่างเล็กถูกดันใส่เข้ามาจนมิดรู้สึกถึงหน้าขาแข็งแกร่งที่นาบแนบอยู่กับสะโพกมน
ทำไมจะต้องถนอม.....
ในเมื่อมันเป็นคนทำให้เขาตกอยู่ในสภาพนี้
เขาก็ขอเอาคืนบ้างล่ะ....
"อา....มิงโก้...เจ็บ.. อ๊า...."
ลูฟี่ครางกระเส่าเมื่อสิ่งที่สอดใส่อยู่ในร่างเริ่มขยับ
"อีกเดี๋ยวก็ดีเอง หึหึหึ"
นักโทษร่างสูงโน้มลงมาคลอดคลียข้างใบหูของคนไร้เดียงสาในเรื่องนี้
สะโพกแกร่งขยับเข้าออกใส่ช่องทางที่เริ่มร้อนขึ้นจากการเสียดสี
"อ!!....อึก!!"
ร่างเล็กเกร็งแน่นเมื่อปลายยอดของส่วนที่ใหญ่โตด้วยแรงอารมณ์แตะถูกจุดอ่อนไหวที่ซ่อนอยู่ด้านใน
" ตรงนี้เองเหรอ "
โดฟลามิงโก้ดันกายเข้าไปกดค้างจุดเร้าด้านใน
"อา....อา...."
ลูฟี่หลับตาแน่นเขาไม่สามารถห้ามเสียงครางของตัวเองได้
ช่องทางของร่างกายที่เป็นยางตอนนี้กำลังตอดรัดผู้รุกรานแน่น
"อืม......"
ร่างสูงครางในลำคอเมื่อช่องทางเล็กนั้นบีบรัดแน่นกว่าที่เคยเจอมา
ครั้งแรกกับเด็กหนุ่ม
ครั้งแรกกับศัตรู........
"อ๊ะ....มิงโก้...."
มือเล็กขยับมาจับมือของคนขี้โกงที่เท้าอยู่บนเตียงเหมือนหาที่ยึดเหนี่ยว
ดวงตาที่ซ่อนอยู่ใต้แว่นกันแดดมองมือเล็กๆที่จับมือของตัวเองอยู่
ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าตัวเองเพลอกลั้นหายใจ
เลือดสูบฉีดยิ่งกว่าเซ็กส์ครั้งไหนที่ผ่านมาไนชีวิต
"ชิ!"
โดฟลามิงโก้สบถใช้มืออีกข้างยกสะโพกเล็กให้โก่งขึ้นถึงจะลำบากเพราะกุญแจมือแต่แค่นี้หยุดเขาไม่ได้หรอก
ร่างใหญ่ใส่เรี่ยวแรงทั้งหมดลงในการใช้เรือนกายเล็กนี้รองรับอารมณ์รึอาจจะรวมถึงความรู้สึก.....
"มิงโก้.....อ๊ะ....อ๊ะ...."
เขาไม่รู้ว่าที่มันเรียกชื่อเขาทุกครั้งที่เขากระตุ้นมันถูกจุดนี่มันรู้ตัวรึเปล่า
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ......
เร่งจังหวะกระแทกกระทั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกให้มัน
เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้.....
เป็นคนเริ่มแท้ๆ แต่ดันอยากเป็นคนรีบจบมัน.....
"อ๊า....อ๊า.....!!"
ร่างกายที่ไร้เดียงสากระตุกแล้วปลดปล่อยอารมณ์ครั้งแรกในขณะที่ร่างสูงก็กดย้ำแก่นกายเข้าไปปล่อยอารมณ์ใส่ในช่องทางของเด็กหนุ่ม
โดฟลามิงโก้ถอยออกมาจากเด็กหนุ่มหมวกฟางที่ทรุดหน้าลงกับเตียงของห้องขัง
ลูฟี่หอบหนักใช้หางตามองไปยังนักโทษที่มีท่าทีแปลกไป
"แก....จะตอบ...คำถามได้....รึยัง"
ร่างเล็กถามปนหอบโดยไม่ถอนสายตาจากคนขี้โกงที่เอาเปรียบเขา
"หึ...."
โดฟลามิงโก้เค่นยิ้มให้กับคนที่ยังคิดว่าทุกอย่างยังเป็นไปตามข้อตกลง
คำตอบอาจจะเป็นแบบเดิมถ้าเขากับมันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่จากเซ็กส์เมื่อครู่ทำให้คนที่ชั่วร้ายหาที่ติไม่ได้แบบเขาต้องคิดทบทวนใหม่
" ฉัน......"
"ทางนี้เลยครับจักรพรรดินี "
เสียงคนและเสียงฝีเท้าที่มากกว่าสองคนขัดจังหวะ
ทำให้คนกำลังจะพูดเงียบไปทันที
"แฮนค๊อก!"
ลูฟี่อุทานเบาๆรีบลุกขึ้นจากเตียงนักโทษ
ถึงจะลุกยากแต่เวลาที่กระชั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบ
แผนการณ์ที่ตกลงกันไว้ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ก็คงไม่ได้ออกไปอีกเลย
เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่โดฟลามิงโก้ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่มองเด็กหนุ่มที่พึ่งผ่านมือตัวเองมาจัดเสื้อผ้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นี่เขากำลังโมโหที่เจ้าเด็กยังไม่โตนี่อยู่รึเปล่านะที่มันนิ่งได้ขนาดนี้......
"แกติดค้างคำตอบฉัน อย่าลืมซะล่ะ"
เด็กหนุ่มหมวกฟางหันกลับมามองเจ้าของห้องขัง
ที่ตอนนี้กลับมาทำหน้ากวนประสาทได้แล้ว
"อา...ไม่ลืมหรอก....มาทวงบ่อยๆก็ได้ แกแก้เบื่อได้ไม่เลวเลย"
โดฟลามิงโก้ตอบด้วยประโยคสองแง่สองงามที่ไม่ว่าใครฟังก็รู้ว่าหมายถึงสัมพันธ์แปลกๆเมื่อครู่
ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
แต่ก็เรียกให้ใบหน้าขึ้นสีจัดได้ทันที
"ทำอะไรของแกก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าใจเลย!"
ลูฟี่ตัดบทแล้วรีบวิ่งออกจากห้องขังเพื่อหนีออกไปตามแผน เขาไม่อยากให้แฮนค๊อกเดือดร้อนอีกแล้ว
โดฟลามิงโก้เอนหลังพิงกับผนังหินแข็งแกร่งของห้องนักโทษ
ไร้ซึ่งการใส่ใจใดๆกับการมาเยือนของผู้ที่ได้ชื่อว่างามที่สุดในโลก
ยังรู้สึกถึงมือเล็กที่จับมือเขา
ยังเหมือนได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาด้วยเสียงของมัน
บางที........
เขาอาจจะออมมือให้มันจริงๆก็ได้ล่ะมั้ง......
อีกอย่าง......
มันจะรู้มั้ย
ว่ามันยังเก็บกุญแจห้องขังเขาเอาไว้อยู่........
*+*+*+*+*+*+*+*+End*+*+*+*+*+*+*+*+*
No comments:
Post a Comment