DEAL WITH THE DEVIL :Chapter 9

Onepiece AU Yaoi Fiction 

Deal with the devil 
Part: 9
Paring : Doflamingo x Luffy 
Type:Comedy(?),Drama(?)





ผู้บริหารทั้ง3ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องทำงานถึงกับทำอะไรไม่ถูกกันอยู่พักใหญ่

" ตกลงนายน้อยกับ เจ้าเด็กนั่น...."
เลา จีเริ่มเปิดบทสนทนามาเป็นคนแรก ละส่วนท้ายไว้ในฐานที่เข้าใจ
ทั้งไดอาแมนเต้และโจร่าพยักหน้ารับ

ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานานปียังไม่เคยเห็นเจ้านายตัวเองคุมอารมณ์ไม่ได้ขนาดนี้มาก่อน
และก็ไม่มีใครคิดจะขวางอะไรด้วย




ขืนขวางมีหวังโดนฆ่าแน่....




ผู้มีศักดิ์ต่ำกว่าทั้ง3กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะแยกย้ายกันออกจากห้องทำงานของนายใหญ่

ภาวนาให้บทลงโทษไม่ร้ายแรงอย่างที่จินตนาการไว้......



**************************


เงาใหญ่ของร่างสูงทาบลงบนร่างเล็กที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา

ลมหายใจสม่ำเสมอแสดงว่าคงจะไม่ตื่นขึ้มาง่ายๆแน่
มือใหญ่ขยับไปเปิดโคมไฟหัวเตียงพอให้ห้องสว่าง
เพื่อจะได้เห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กบนเตียงได้ชัดเจนขึ้น

โดฟลามิงโก้ยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้เห็นรอยคราบน้ำตาบนแก้มกลม ดวงตาดูช้ำเพราะการขยี้ตาและปาดน้ำตา


หลักฐานชัดเจนว่ามันร้องไห้


ปีศาจหัวเราะในลำคอแสดงความพึงพอใจอย่างยิ่ง
ใบหน้าคมโน้มลงไปกระซิบข้างใบหูของร่างเล็ก

"ลูฟี่"
ลมหายใจอุ่นๆสัมผัสกับใบหูของคนบนเตียง
แต่ด้วยความขี้เซาทำให้ร่างบางแค่พลิกหนีเท่านั้น

"ตื่นเถอะน่า ลูฟี่ ฉันกับแกมีเรื่องต้องคุยกันนะ"
ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้อีก 
น้ำเสียงออดอ้อนอย่างเสแสร้งทำให้ลูฟี่ขมวดคิ้วทั้งที่ยังหลับตาอยู่

เสียงข้างหูนี่มันคุ้นจริงๆ.....

มือเล็กเริ่มขยับคว้าผ้าห่มหวังจะซ่อนตัวจากเสียงในฝัน
แต่สิ่งที่คว้าได้กลับเป็นอะไรอย่างอื่นที่น่าตกใจ


"หืม?" ดวงตากลมโตปรือมองสิ่งที่คว้าได้


เฟลอขนนกสีชมพู....

ตาสีดำใสที่เคยง่วงงุนตอนนี้เบิกกว้าง 
ร่างเล็กถอยหนีออกห่างด้วยความตกใจ

"แกเข้ามาได้ไง!"
ลูฟี่ตวาดเสียงดังมองผู้บุกรุกเขม็ง 
ก็เขาล็อคห้องแล้วนี่นาทำไมเจ้านี่ถึงเข้ามาได้

"อย่าลืมซิว่าฉันเป็นเจ้าของบ้าน"
โดฟลามิงโก้ยิ้มกวนก่อนจะชูกุญแจสำรองให้ดู
"จะเข้าออกห้องไหนก็ย่อมได้"
ปีศาจหนุ่มฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมจนคนมองถึงกับขนลุก

"แล้วแกเข้ามาทำไม?!" 
ลูฟี่เสียงดังใส่อีกฝ่าย พยายามปกปิดความอ่อนแอ
ไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขาเสียใจเพราะมัน

ถ้าเสียใจเพราะมันก็เท่ากับเขาแสดงออกให้มันเห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับมันขนาดไหน

"แล้วแกล่ะร้องไห้ทำไม" 
โดฟลามิงโก้ไม่ใส่ใจคำถามของเด็กหนุ่ม เขาสนใจเรื่องอื่นมากกว่า

"ไม่ได้ร้องซะหน่อย!" เด็กหนุ่มเถียงกลับพยายามเช็ดรอยน้ำตา
ที่ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่เขาพยายามซ่อนเห็นมันหมดแล้ว


ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม
ปลายนิ้วเรียวยาวยึดคางมนของใบหน้ากลมอ่อนเยาว์ไว้

"ตาบวม รอยแห้งปลายตา ลักษณะของคนร้องไห้"
ปลายนิ้วขยับไปลูบคราวน้ำตาที่แห้งเป็นรอยข้างแก้มเบาๆ

"แกร้องไห้" ร่างสูงสรุปจริงจังจนทำให้คนร้องไห้ได้แต่หันหน้าหนี

"ฉัน...ฉันคิดถึงบ้านเลยร้องไห้ต่างหาก!"
เด็กหนุ่มแก้ตัวบิดเบือนความจริงเท่าที่จะทำได้
แต่เพราะโกหกไม่เก่งเลยดูไม่น่าเชื่อเอาซะเลย

"แน่ใจ?" คิ้วเรียวของร่างใหญ่ขมวดขึ้นเป็นเชิงไม่เชื่อคำพูดของเด็กน้อย

"ใช่! คิดถึงพี่ชาย คิดถึงเอส คิดถึงซา.... อุ๊บ....อื้อออ"

ก่อนจะพูดชื่อพี่ชายทั้งสองได้ไม่ทันจบริมฝีปากบางก็ถูกห้ามปราบปิดปากเอาไว้


ด้วยปากของปีศาจหนุ่ม!

ร่างสูงใหญ่ขยับขึ้นมานั่งในระดับเดียวกับคนตัวเล็กกว่าบนเตียง


แนบริมฝีปากบนกลีบปากที่ประท้วงไม่เต็มใจและพยายามจะถอยหนี

มือแข็งแกร่งกดท้ายทอยของคนตัวเล็กไม่ให้หนีจากจูบของเขา


จูบแรก


ระหว่างเขากับมัน.....


ปลายลิ้นดุนดันบังคับให้ปากที่ขัดขืนโอนอ่อนตาม
แต่ก็แฝงไว้ด้วยความออดอ้อน
อย่างที่ตัวเองก็ยังแปลกใจที่จูบร่างเล็กแบบนี่

เด็กหนุ่มที่ขาดประสบการณ์ก็เพลอใจอ่อนจนกระทั่งถูกรุกล้ำเข้ามา
ลิ้นเรียวสอดเข้ามาในวงปากของเด็กหนุ่มเกี่ยวลิ้นเล็กนั้น ทำให้คล้อยตามอย่างช่ำชอง
แม้จะเป็นจูบกับเด็กที่ไม่ได้เรื่องได้ราว
แต่ว่า.....


...จูบของเจ้าเด็กนี่ทำให้เขาหิว...


โดฟลามิงโก้ถอนจูบออกก่อนที่จะห้ามตัวเองไม่ได้

เขากับมันต้องคุยกันก่อน

ที่จูบก็แค่โกรธ....

ที่มาพูดชื่อใครก็ไม่รู้ตอนนี้น่ะซิ....



ร่างเล็กหอบหายใจหลังจากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
รู้สึกหัวใจเต้นแรงกว่าที่เคยเป็น
 แก้มร้อนจนรู้สึกได้ ลมหายใจติดขัดอย่างบอกไม่ถูก


ดูมีอะไรมากกว่าแค่ถูกจูบ.....


"เจ้าบ้า! ทำอะไรของแก!"
ลูฟี่โวยใส่ทันทีหลังจากลมหายใจกลับมาเป็นปกติ
มือเล็กปาดน้ำลายที่เปรอะอยู่ข้างปาก

"จูบไง รึแกเด็กเกินไปจนไม่รู้?"คนจูบตอบคำถามหน้าตายยิ่งทำให้คนมองอยู่โมโห


รู้เว้ยว่าจูบแต่จูบทำไม?!!!


ลูฟี่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะพูดอะไรไปหมอนี่ก็ไม่รู้สึกอยู่ดี!
ร่างเล็กก้าวลงจากเตียงในเมื่อมันเข้ามาแบบนี้เขาหาที่อื่นอยู่ก็ได้

"แกจะไปไหน" มือใหญ่คว้าแขนเล็กดึงอย่างแรงจนล้มลงมานอนบนเตียงอีกรอบ

ตอนนี้เกือบจะอยู่ในสภาพถูกคร่อมแล้ว

" ปล่อย! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!"
เด็กหนุ่มโวยวาย พยายามจะดิ้นให้หลุดจากมือแข็งแรงนั้น
แต่แรงที่ต่างกันมากเกินไปทำให้การดิ้นนั้นดูจะไร้ผล


"แกโกรธ?"



"เออ!"

ใบหน้าน่ารักบูดบึ้ง นี่แสดงออกขนาดนี้ยังจะกล้ามาถามอีกว่าโกรธรึเปล่า

"แล้วแกโกรธอะไรน่ะ" โดฟลามิงโก้แสร้งถามทั้งๆที่ก็มีคำตอบในใจอยู่แล้วว่าทำไม....

ปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเชิงไม่บอกแล้วหันหน้าหนีแบบเด็กๆ

" โกรธทีฉันจูบแก?"
ร่างสูงลองถามหยังเชิง มันจะเพลอหลุดออกปากออกมาเมื่อไหร่กันนะ


"จะไม่โกรธหรอกถ้าแกไม่ไปจูบคนอื่นมาก่อน!! อะ......."

เด็กหนุ่มตวาดลั่นก่อนจะรู้ตัวว่าพูดออกไปหมดแล้ว
จากสีหน้าของร่างใหญ่ที่ตกใจไม่แพ้กัน

....ไม่คิดว่ามันจะหลุดเร็วขนาดนี้....

มือข้างที่ว่างรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
...ไม่น่าหลุดเลย....

"หึๆ" ปีศาจร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จนคนถูกรู้ความลับถึงกับเสียวสันหลัง

" งั้น....ถ้าฉันไม่ได้จูบใครมาก่อน แกก็จะไม่โกรธ?"

โดฟลามิงโก้โน้มหน้าลงไปไกลๆเด็กหนุ่ม
แกล้งพูดกวนอารมณ์ให้เด็กหนุ่มตรงหน้าคายความลับออกมาอีก

"แต่แกจูบไปแล้ว เพราะฉะนั้นโกรธ!"
นี่ตกลงมันรู้มั้ยน่ะ ว่าตัวเองกำลังบอกว่าไม่ได้รังเกียจจูบจากเขา

"ฉันไม่จูบใครง่ายๆหรอกนะ" 
นิ้วเรียวจิ้มหน้าผากของเด็กหนุ่มหวังจะฝังคำพูดนั้นใส่เข้าไป

เขาไม่จูบพวกอาหารหรอกนะ

"แต่แกก็มีอย่างว่ากับใครง่ายๆอยู่ดี"
ร่างเล็กเถียง ทำอะไรแบบนั้นมายังจะมาเถียงเขาอีกนะ!

"อย่างว่าที่แกว่าน่ะอะไร?" โดฟลามิงโก้ปั้นหน้าไม่รู้เรื่องกับคำพูดนั้น
รู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ไล่ต้อนเด็กอวดดีตรงหน้า

"ก็อย่างว่านั่นแหละ!"คราวนี้ไม่ยอมพูดง่ายๆ
ใครมันจะไปยอมพูดคำนั้นต่อหน้าคนอื่น
กระดากปากจะตาย!

" แกหมายถึง......" 
โดฟลามิงโก้โน้มลงไปใกล้ๆแล้วกระซิบที่ข้างหู

"เซ็กส์น่ะเหรอ"
เรียวปากเหยียดยิ้มกว้างที่เจ้าลูกลิงหน้าแดงขึ้นมาจนถึงหู

"แก ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิตใครเขาพูดอะไรแบบนี้ออกมาง่ายๆกัน!"
ลูฟี่ทุบไหล่ร่างสูงแรงๆ แรงจนรู้สึกเจ็บทีเดียว

'แรงเยอะเหมือนกันนะ' 
โดฟลามิงโก้คิด แต่ตอนนี้ช่างมันก่อน 

เรื่องมันยังไม่จบ ยังมีอีกที่เขาอยากรู้

"ก็แค่ความบันเทิงนิดๆหน่อยๆระหว่างกินอาหาร"
ร่างสูงลุกออกจากตัวลูฟี่ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก

"กิน?" เด็กหนุ่มย่นหน้าผากอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง

"เลือดไง แกลืมรึไงว่าฉันต้องกินเลือด" 

"อา...เออแฮะ"
เขาลืมจริงๆแหละว่าเจ้านี่ต้องกินเลือด เป็นแวมไพร์นี่นา
แต่แล้วใบหน้ากลมๆนั้นก็บูดขึ้นอีกรอบ

" กินแล้วต้องทำงั้นด้วย?"
โดฟลามิงโก้เลิกคิ้วให้กับคำถามที่ถูกยิงมา

"งั้นแกก็คงมีอะไรกับใครมาเป็นร้อยแล้วซิท่า"
เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่งกอดอก 
น้ำเสียงที่ใช้พูดชัดเจนว่าไม่พอใจ

"แกคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่กันถึงจะได้มีแค่คนสองคน"

ถึงจะไม่ใช่อาหารผู้หญิงที่ควงอยู่ในโลกภายนอกก็เปลี่ยนไม่ซ้ำหน้าอยู่แล้ว.....

ลูฟี่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อคิดถึงความจริงข้อนั้น

ก็จริงของมันอยู่มาเป็นร้อยปีแล้วนี่...

และถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้านี่ก็เป็นแวมไพร์ที่เพลบอยเอามากๆเลย

"แกหึง?"
ร่างเล็กสะดุ้ง ตัวแข็งทื่อ 
"ปะ...เปล๊าาา"เด็กหนุ่มหันหน้าหนีพยายามมาซ่อนหน้าที่มีพิรุธเอาไว้จากสายตาคาดคั้นที่รู้สึกได้
แม้จะอยู่หลังแว่น



"แค่สงสัยเฉยๆว่าแกทำอย่างนี้กับทุกคนที่แกจะกินรึเปล่าเฉยๆ" ลูฟี่แก้ตัวไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีตอนนี้

"ถ้าไม่ใช่ แล้วแกจะหนีฉันทำไม?"
คนที่ตัวใหญ่กว่าขยับเข้ามาใกล้อีกรอบ
จนร่างเล็กรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย เริ่มถอยหนีจนชิดหัวเตียงถึงได้รู้สึกตัวได้ว่าไม่มีที่ไหนหนีได้อีกแล้ว....

มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมาให้สบตากับเขา
มันรู้ตัวรึเปล่าว่ามันกำลังทำให้เขารู้สึกยังไง
ที่มันทำเหมือนกับสนใจเรื่องที่เขามีอะไรกับคนอื่นมากกว่าเรื่องที่เขาดื่มเลือดคนซะอีก...

" แค่ไม่อยากไปรบกวนเวลาของแกกับสาวๆเท่านั้นแหละ"
เด็กหนุ่มยังคงไม่ยอมรับแถข้างๆคูๆต่อไป

"หึ แกนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ"
โดฟลามิงโก้แสยะยิ้มให้ร่างเล็กที่ขมวดคิ้วกลับมาอย่างไม่เข้าใจ

"กินเสร็จก็ต้องฆ่าทิ้งอยู่แล้ว"
ปีศาจหนุ่มพูดต่อหน้าตาย
แต่คนฟังที่ไร้เดียงสากลับเบิกตากว้างอย่างตกใจ

"ปล่อยไว้ก็น่ารำคาญ ฆ่าทิ้ง เอาเงินปิดปากญาตินิดหน่อยง่ายจะตาย" รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้า
มันจะทำอย่างไรต่อไปเมื่อได้รู้ความเลวของเขาเพิ่มอีกข้อ

โดฟลามิงโก้ลูบแก้มนิ่มของเด็กหนุ่มตรงหน้าเบาๆ

"แต่ถ้าเป็นแก ฉันอาจจะไม่ฆ่าก็ได้นะ"
ประโยคนี้เขาพูดจริง....
ถ้ามันยอมให้เขาลองชิม เขาจะไม่ฆ่ามัน

"แล้วแกจะไม่กินคนอื่นอีกใช่มั้ย"
ลูฟี่ถามต่อ ทำให้คู่สนทนาเหยียดยิ้ม
เขาคาดเดาปฏิกริยาของเจ้าเด็กนี่ได้ไม่พลาดจริงๆ




ก็เล่นดูง่ายซะขนาดนี้



"ขึ้นอยู่กับว่าแกอร่อยแค่ไหน" 
นิ้วเรียวลูบไล้ตามโครงหน้าอ่อนเยาว์ก่อนจะมากยุดที่เส้นเลือดที่คอ

มันต้องอร่อยมากอยู่แล้ว

เพราะเจ้าเด็กนี่....มันพิเศษ

"งั้นก็กินฉันซิ"

ร่างสูงเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ผิดจากที่เขาคาด


โดฟลามิงโก้รอคำนี้อยู่แล้ว......

ร่างสูงใหญ่ใช่แรงที่มีมากกว่าดึงคนตัวเล็กให้ลงมานอนราบกับเตียง

ชายหนุ่มคร่อมเด็กไร้เดียงสาใช้น้ำหนักตัวกดทับเรียวขาเล็กนั้นไว้ไม่ให้มันหนีไปไหนได้แม้จะเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา



"มิงโก้?"
ลูฟี่มองคนที่กำลังคร่อมตัวเองอยู่อย่างไม่ค่อยเข้าใจนักและยิ่งสงสัยมากเข้าไปอีกเมื่อคนตรงหน้าถอดแว่นตาประจำตัววางทิ้งไว้ลวกๆบนโต๊ะข้างเตียง

ชายหนุ่มที่เจนโลกมากกว่ายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงทาบริมฝีปากลงมา
"!!?"

ดวงตากลมใสเบิกเพลิงอย่างตกใจหลังจากถูกขโมยจูบเป็นครั้งที่สอง
 และยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเสื้อแขนกุดที่ใส่อยู่ถูกกระชากจนขาด
พยายามจะอ้าปากประท้วง แต่ลิ้นร้อนๆก็ถูกส่งเข้ามาช่วงชิงเรี่ยวแรงจนไม่สามารถท้วงติงอะไรได้

มือที่ควรจะพยายามผลักไสให้คนที่กำลังแสดงความเอาแต่ใจที่ร้อนแรงนั้นออกให้ห่าง
แต่ตอนนี้ดันโอบรอบลำคอของร่างสูงคนนั้นซะได้!

"อื้ออ" เด็กหนุ่มครางเมื่อร่างสูงใหญ่ดูดริมฝีปากของเขา
เสียงแลกจูบดังก้องในโสตประสาทของเด็กหนุ่มที่รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง

มือใหญ่ลูบไล้แผ่นอกบางอย่างแสดงถึงความต้องการที่ไม่อาบปิดบัง
ร่างกายของเจ้าเด็กนี่กำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ
ตามอารมณ์ที่ถูกเขาสร้าง.....

โดฟลามิงโก้ยอมถอนปากออกเมื่อรู้สึกว่าเด็กน้อยของเขาเริ่มอ่อนแรง

แผ่นอกจางกระเพือมอย่างแรงตามหัวใจที่สูบฉีดไม่ทัน
ลมหายใจยังคงติดขัดจากควมร้อนแรงเมื่อครู่

แขนบางโอบลำคอของร่างสูงตรงหน้าไว้หลวมๆ

"แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ" 
นิ้วเรียวปาดของเหลวสีใสที่เปรอะอยู่ที่มุมปากเล่น
แล้วเปลี่ยนมาลูบไล้ริมฝีปากที่ช่ำสีสดเล่น

" แค่...กินธรรมดาไม่ได้รึไง" 
ลูฟี่พูดปนหอบ จูบเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกแทบคาดหายใจตาย

"ไม่ได้" 
นิ้วแกร่งลากมาจนถึงยอดอกสีอ่อนกดเบาๆจนร่างเล็กถึงกับแอ่นอกเข้าหาด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็บอกไม่ได้

"อ๊ะ...." เสียงเล็กเพลอครางอย่างลืมตัว
ขาเกร็งแน่นความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยยิ่งโหมกระหน่ำขึ้นทุกที

" เป็นวิธีการกินเหยื่อของฉัน" 
โดฟลามิงโก้เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าขบใบหูของร่างเล็กอย่างหยอกล้อ

"อ๊ะ...มิงโก้!!"
ร่างเล็กเกร็งแน่นเมื่อนิ้วที่เคยสัมผัสยอดอกเล็กนั้นเบาๆเริ่มเพิ่มน้ำหนักจนแทบจะเป็นบีบเค้น

"ว่าไง?" ร่างสูงตอบรับคำเรียกนั้น
ก่อนจะใช้ปลายเล็บจิกเบาๆแต่ก็ทำให้เด็กน้อยคุมตัวเองไม่อยู่

"อ๊า...." ลูฟี่เพลอครางเสียงหวานออกมาทำให้ผู้กระทำยกยิ้มอย่างพอใจ

" มะ...ไม่ทำอย่างว่าไม่ได้เหรอ"
เด็กหนุ่มพยายามปฏิเสธอีกครั้ง แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างโดฟลามิงโก้รึจะยอม

และเจ้าเด็กโง่นี่ก็คงไม่รู้เลยซินะว่าตอนนี้มันมีสีหน้าแบบไหน...

แค่นี้ก็ขัดขืนไม่ได้แล้วยังจะดื้ออีก...


ใบหน้าคมของร่างสูงเลื่อนลงมาจนถึงแผ่นอกบาง
เปลี่ยนจากนิ้วมือที่หยอกล้อยอดอกสีอ่อน
เป็นปลายลิ้นที่ทั้งร้อนทั้แฉะ

กระตุ้นเร้าได้มากกว่าเป็นเท่าตัว

"อื้อ...มิงโก้....พอ...แล้ว..."
ร่างบางสั่นสะท้าน บิดเร้าไปมา
ยิ่งเป็นครั้งแรกยิ่งไม่อาจจะฝืนสัญชาตญานธรรมชาติได้

มือใหญ่จับยกสะโพกของร่างเล็กขึ้น
ปลายนิ้วลากจากไขสันหลังจนมาถึงขอบกางเกงขาสั้น

โดฟลามิงโก้ล้วงมือเข้าในกางเกงบีบคลึงสะโพก
ก่อนจะส่งนิ้วเข้าในช่องทางอุ่นๆด้านหลัง

"อ๊ะ!! มิงโก้...อย่าเอาเข้ามา อื้อ...." 
ปากทางที่ไม่เคยถูกรุกรานมาก่อนตอดรัดนิ้วเรียวแน่นอยากจะขยับหนี 


แต่ริมฝีปากที่กำลังหยอกล้อกับยอดอกที่ตั้งชันนั้นก็เปลี่ยนมาดูดอย่างแรงจนเด็กหนุ่มอ่อนระทวย
ร่างบางตัวสั่นเทาด้วยความกลัวระคนไปกับความรู้สึกวาบหวามที่ยากจะปฏิเสธ

"แกดูไม่ได้ขัดขืนจริงจังเท่าไหร่นี่"
รอยยิ้มของคนร้ายกาจปรากฏขึ้นเมื่อเขาเห็น
เด็กหนุ่มที่ห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้เต็มตา
ผมสีดำนั้นยุ่งเหยิงเปียกชุ่มจากเหงื่อและดิ้นไปมา
ใบหน้าแดงซ่านเพราะหัวใจกำลังสูบฉีดเลือดโดยไม่พัก

ลูฟี่หลับตาแล้วเบือนหน้าหนีอย่างยอมจำนน
ไม่รู้จะขัดขืนยังไงกับสัมผัสแบบนี้

โดฟลามิงโก้ยิ้มมุมปากก่อนจะเริ่มขั้นต่อไป


นิ้วใหญ่ถูกส่งให้เข้าไปด้านในช่องทางร้อนนั้นจนสุดในคราวเดียว 

"อึก..." ร่างบางกัดริมฝีปากเพื่อสะกดความเจ็บปวด
ความจริงร่างสูงก็อยากจะค่อยเป็นค่อยไปกว่านี้
แต่เขาก็อดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ....

ช่องทางที่กำลังตอดรัดนิ้วช่างเชิญชวนให้เร่งรีบสอดใส่สิ่งอื่นเข้าไปแทนเหลือเกิน....

ร่างสูงดันนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเนิบช้าแต่กดเน้นด้านในสร้างเสียงครวญครางไม่ขาดสาย


"อ๊า....อ๊า....ลึก...ลึกไป"
ร่างเล็กบิดเร้าอย่างทรมานพยายามอ้อนวอนให้ผู้กระทำเบามือลง

" อีกนิด...นะ" 
ใบหน้าคมไซร้ลำคอขาวเนียน ดูดจูบสร้างร่องรอยเอาไว้ชัดเจน
ปลุกปั้นอารมณ์ทั้งบนและล่างพยายามดันนิ้วเข้าไปอีกเพื่อหาจุดที่ไวต่อความรู้สึก


"อ๊ะ!"
ร่างเล็กกระตุกเกร็งอารมณ์ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อาจควบคุมส่วนลึกที่สุดถูกกระตุ้นเป็นครั้งแรก
"ยังเด็กจริงๆ หึๆ"
โดฟลามิงโก้หัวเราะในลำคอแล้วดึงแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ



"ใครจะไปเก่งเหมือนแกล่ะ!"
ลูฟี่ประชดใส่ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในฐานะนที่จะต่อปากต่อคำได้

"ขอบใจนะ ที่บอกว่าฉันเก่ง" ปีศาจหนุ่มหัวเราะให้กับประโยคประชดประชันนั้น

ร่างสูงถอนนิ้วออกให้คนที่ยังไร้เดียงสาให้พักหายใจ
แต่ก็แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น
ผู้รุกรานจัดการถอดกางเกงที่เปื้อนของร่างที่นอนอยู่ด้านใต้
ก่อนจะถอดของตัวเองออกบ้าง
"ม....มิงโก้" มือเล็กหยุดมือของโดฟลามิงโก้ที่กำลังถอดเข็มขัดของตัวเอง

"อะไร?" ร่างสูงขมวดคิ้วถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
อะไรของมันอีกน่ะ

"พอแล้วได้มั้ย" 
ลูฟี่มองหน้าคนที่กำลังคร่อมตัวเขาอยู่อย่างอ้อนวอน
แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นรอยยิ้มร้ายๆประจำตัวอีกฝ่ายแทน



"แกเปลี่ยนใจช้าไปแล้วน่ะ" รอยยิ้มยังไม่เลือนหายไปจากใบหน้าคม
ร่างสูงเลื่อนมือลงไปจนถึงต้นขาของเด็กหนุ่ม
"เพราะฉะนั้น ฉันขอปฏิเสธคำขอของแก"
มือใหญ่เข้าครอบครองส่วนกลางลำตัวเพื่อปลุกอารมณ์ของเด็กน้อยอีกครั้ง


"อ๊ะ...มิงโก้ ไม่เอา" ขาเรียวพยายามหุบหนี

"อย่าดื้อน่า" ปีศาจหนุ่มไม่ยอมให้เด็กน้อยของเขาขยับหนีง่ายๆ
มือที่กำลังเกาะกุมส่วนที่ไวต่อความรู้สึกเริ่มลงน้ำหนักขยับขึ้นลงทำให้ผู้ไม่คุ้นเคยอ่อนแรงจะขัดขืน


ถึงจะอยากขัดขืนแทบตายแต่เรี่ยวแรงก็หายไปหมดเด็กหนุ่มมองร่างสูงใหญ่ที่ถอดกางเกงออกตรงหน้า

ลูฟี่หลับตาแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วกำลังขยับเข้ามาในตัว

"อึก....เจ็บ...อย่า!"
มือเล็กดันแผ่นอกกว้างเริ่มดิ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าสิ่งนั้นใหญ่เกินไป....

โดฟลามิงโก้กัดกลีบปากบางของร่างเล็กเบาๆ
"ทนหน่อยซิ"ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ ก่อนจะประกบปากลงไป
จูบอ่อนโยนที่สุดที่เคยทำมาตลอดชีวิต
ให้เจ้าอาหารน้อยๆใต้ร่างบรรเทาความเจ็บปวด
เป็นสัมผัสที่ทำให้คนอ่อนวัยคล้อยตามอย่างง่ายได้

อาการเกร็งค่อยๆผ่อนลงทำให้ร่างส๋งดันตัวเข้าไปได้อีก

"อื้ออ!!" 
แม้จะผ่อนคลายลงแต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันมาก
และช่องทางที่ไม่ได้ถูกเตรียมให้พร้อม
สิ่งแปลกปลอมที่ถูกใส่เข้ามาก็ทำให้เจ็บมากอยู่ดี

ร่างเล็กพยายามเบือนหน้าหนีจูบที่เริ่มร้อนรุ่ม
ต้องการอากาศหายใจ....
แต่โดฟลามิงโก้ก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆบดจูบลงไปให้ลึกล้ำกว่าเดิม

ด้านล่างก็ดันเข้าไปได้จนหมดในที่สุดแล้วค้างไว้ให้ร่างบางได้ปรับตัว

ปากยังไม่ถอนออกจากกัน
โดฟลามิงโก้จับขาเล็กให้เกี่ยวรอบเอวของตัวเอง
แล้วเริ่มขยับเข้าออกอย่างไม่รีรอ
ถูกรัดแน่นขนาดนี้ใครจะไปทนไหวกันล่ะ

"อื้อ! มิงโก้ เจ็บ!"
ลูฟี่ครางลั่นเมื่อปากได้รับอิสระ
เด็กหนุ่มเกาะไหล่ของร่างสูงที่เร่งจังหวะขยับใส่ตัวเขาอย่างไม่ยั้งใจ

" แกอย่าเกร็งซิ" 
เขาเองก็รู้สึกได้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหล่ออกมาจากตัวของร่างเล็กที่เขากำลังรุกราน

เลือด.....


แค่ได้กลิ่นเลือดของเจ้านี่เขาก็แทบอยากจะกินมันเข้าไปทั้งตัว

"อื้ออ...." เด็กหนุ่มเม้มปากพยายามผ่อนอาการเกร็งลง

มือใหญ่ยึดสะโพกบางไว้ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ

"มิง...โก้ อ๊ะ....อ๊ะ...ช้า...หน่อย"
ลูฟี่พูดเสียงสั่น

มือบางเอื้อมไปลูบไล้โครหน้าคมของคนที่กำลังกอดเขา

"จับมือฉันแล้วแกจะไม่เจ็บ" 
มือใหญ่สอดประสานกับมือเล็กที่จับมือเขาแน่นขึ้น


ประสานมือกันเหมือนตอนที่ไล่ฝันร้าย


เด็กหนุ่มหลับตาผ่อนลมหายใจ
ปล่อยให้อีกฝ่ายตักตวงจากเขาอีกระลอก

โดฟลามิงโก้เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
ร่างเล็กที่อยู่ด้านใต้ร้องครางทุกครั้งแต่เขาแตะจุดไวต่อความรู้สึก

"อ๊ะ!!"
ร่างบอบบางกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ที่ถึงจุดสูงสุดก่อน

ร่างแกร่งเร่งจังหวะเร็วขึ้น
เขาเองก็กำลังจะถึงแล้วเช่นกัน

ปีศาจหนุ่มแยกเขี้ยวแล้วกัดลงบนต้นคอของเด็กหนุ่มที่เอียงรับโดยไม่หนี

โดฟลามิงโก้กดตัวเขาไปจนลึกสุดแล้วปล่อยอารมณ์ทั้งหมดเข้าไปในตัวในขณะที่ปากก็ดูดกินเลือดของเด็กหนุ่ม





อร่อยกว่าทุกอย่างที่เคยลิ้มรสมาตลอด....





อยากจะดูดออกมาให้หมด

แต่เขาไม่อยากฆ่ามันจึงได้แต่กดความต้องการนั้นไว้แล้วถอดเขี้ยวออกเลียส่วนที่ไหลลงลงมาจนหมด
ไม่ต้องการให้เสียไปซักหยดเดียว....

ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน
ในอ้อมแขนแกร่งของโดฟลามิงโก้



ปีศาจหนุ่มถอดกายออก ของเหลวสีขุ่นไหล่ออกมาปะปนกับเลือดของเด็กน้อยจากการฝืนทั้งที่ยังไม่พร้อม

โดฟลามิงโก้ขยับไปนอนข้างๆเจ้าเด็กน้อยที่ชิงหลับไปก่อน

ร่างสูงมองเด็กหนุ่มที่เพลียหลับไปข้างๆหลังจากเขา'กิน'มันเสร็จ

มือแกร่งเกลี่ยเส้นผมสีดำสนิทที่ชุ่มเหงื่อให้พ้นเพื่อให้ได้มองเห็นใบหน้าไร้เดียงสายามหลับ

นิ้วเรียวขยับสอดประสานกับนิ้วเล็กเหมือนที่ทำเป็นประจำในช่วงหลังๆ
ก่อนเปลือกตาจะปิดลง


รู้สึกอุ่นทุกครั้งที่ได้จับมือนี้


โดฟลามิงโก้พึมพำ และเจ้าตัวเล็กนี่ก็คงไม่ได้ยิน



" แกอร่อยมาก รู้ตัวรึเปล่า"




*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+


Fic ตอนอื่นๆ 

ที่นี่→　http://writer.dek-d.com/Red_bunny/story/view.php?id=1457939