Onepiece AU Yaoi Fiction
Deal with the devil
Part: 9
Paring : Doflamingo x Luffy
Type:Comedy(?),Drama(?)
ผู้บริหารทั้ง3ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องทำงานถึงกับทำอะไรไม่ถูกกันอยู่พักใหญ่
" ตกลงนายน้อยกับ เจ้าเด็กนั่น...."
เลา จีเริ่มเปิดบทสนทนามาเป็นคนแรก ละส่วนท้ายไว้ในฐานที่เข้าใจ
ทั้งไดอาแมนเต้และโจร่าพยักหน้ารับ
ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานานปียังไม่เคยเห็นเจ้านายตัวเองคุมอารมณ์ไม่ได้ขนาดนี้มาก่อน
และก็ไม่มีใครคิดจะขวางอะไรด้วย
ขืนขวางมีหวังโดนฆ่าแน่....
ผู้มีศักดิ์ต่ำกว่าทั้ง3กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะแยกย้ายกันออกจากห้องทำงานของนายใหญ่
ภาวนาให้บทลงโทษไม่ร้ายแรงอย่างที่จินตนาการไว้......
**************************
เงาใหญ่ของร่างสูงทาบลงบนร่างเล็กที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา
ลมหายใจสม่ำเสมอแสดงว่าคงจะไม่ตื่นขึ้มาง่ายๆแน่
มือใหญ่ขยับไปเปิดโคมไฟหัวเตียงพอให้ห้องสว่าง
เพื่อจะได้เห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กบนเตียงได้ชัดเจนขึ้น
โดฟลามิงโก้ยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้เห็นรอยคราบน้ำตาบนแก้มกลม ดวงตาดูช้ำเพราะการขยี้ตาและปาดน้ำตา
หลักฐานชัดเจนว่ามันร้องไห้
ปีศาจหัวเราะในลำคอแสดงความพึงพอใจอย่างยิ่ง
ใบหน้าคมโน้มลงไปกระซิบข้างใบหูของร่างเล็ก
"ลูฟี่"
ลมหายใจอุ่นๆสัมผัสกับใบหูของคนบนเตียง
แต่ด้วยความขี้เซาทำให้ร่างบางแค่พลิกหนีเท่านั้น
"ตื่นเถอะน่า ลูฟี่ ฉันกับแกมีเรื่องต้องคุยกันนะ"
ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้อีก
น้ำเสียงออดอ้อนอย่างเสแสร้งทำให้ลูฟี่ขมวดคิ้วทั้งที่ยังหลับตาอยู่
เสียงข้างหูนี่มันคุ้นจริงๆ.....
มือเล็กเริ่มขยับคว้าผ้าห่มหวังจะซ่อนตัวจากเสียงในฝัน
แต่สิ่งที่คว้าได้กลับเป็นอะไรอย่างอื่นที่น่าตกใจ
"หืม?" ดวงตากลมโตปรือมองสิ่งที่คว้าได้
เฟลอขนนกสีชมพู....
ตาสีดำใสที่เคยง่วงงุนตอนนี้เบิกกว้าง
ร่างเล็กถอยหนีออกห่างด้วยความตกใจ
"แกเข้ามาได้ไง!"
ลูฟี่ตวาดเสียงดังมองผู้บุกรุกเขม็ง
ก็เขาล็อคห้องแล้วนี่นาทำไมเจ้านี่ถึงเข้ามาได้
"อย่าลืมซิว่าฉันเป็นเจ้าของบ้าน"
โดฟลามิงโก้ยิ้มกวนก่อนจะชูกุญแจสำรองให้ดู
"จะเข้าออกห้องไหนก็ย่อมได้"
ปีศาจหนุ่มฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมจนคนมองถึงกับขนลุก
"แล้วแกเข้ามาทำไม?!"
ลูฟี่เสียงดังใส่อีกฝ่าย พยายามปกปิดความอ่อนแอ
ไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขาเสียใจเพราะมัน
ถ้าเสียใจเพราะมันก็เท่ากับเขาแสดงออกให้มันเห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับมันขนาดไหน
"แล้วแกล่ะร้องไห้ทำไม"
โดฟลามิงโก้ไม่ใส่ใจคำถามของเด็กหนุ่ม เขาสนใจเรื่องอื่นมากกว่า
"ไม่ได้ร้องซะหน่อย!" เด็กหนุ่มเถียงกลับพยายามเช็ดรอยน้ำตา
ที่ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่เขาพยายามซ่อนเห็นมันหมดแล้ว
ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม
ปลายนิ้วเรียวยาวยึดคางมนของใบหน้ากลมอ่อนเยาว์ไว้
"ตาบวม รอยแห้งปลายตา ลักษณะของคนร้องไห้"
ปลายนิ้วขยับไปลูบคราวน้ำตาที่แห้งเป็นรอยข้างแก้มเบาๆ
"แกร้องไห้" ร่างสูงสรุปจริงจังจนทำให้คนร้องไห้ได้แต่หันหน้าหนี
"ฉัน...ฉันคิดถึงบ้านเลยร้องไห้ต่างหาก!"
เด็กหนุ่มแก้ตัวบิดเบือนความจริงเท่าที่จะทำได้
แต่เพราะโกหกไม่เก่งเลยดูไม่น่าเชื่อเอาซะเลย
"แน่ใจ?" คิ้วเรียวของร่างใหญ่ขมวดขึ้นเป็นเชิงไม่เชื่อคำพูดของเด็กน้อย
"ใช่! คิดถึงพี่ชาย คิดถึงเอส คิดถึงซา.... อุ๊บ....อื้อออ"
ก่อนจะพูดชื่อพี่ชายทั้งสองได้ไม่ทันจบริมฝีปากบางก็ถูกห้ามปราบปิดปากเอาไว้
ด้วยปากของปีศาจหนุ่ม!
ร่างสูงใหญ่ขยับขึ้นมานั่งในระดับเดียวกับคนตัวเล็กกว่าบนเตียง
แนบริมฝีปากบนกลีบปากที่ประท้วงไม่เต็มใจและพยายามจะถอยหนี
มือแข็งแกร่งกดท้ายทอยของคนตัวเล็กไม่ให้หนีจากจูบของเขา
จูบแรก
ระหว่างเขากับมัน.....
ปลายลิ้นดุนดันบังคับให้ปากที่ขัดขืนโอนอ่อนตาม
แต่ก็แฝงไว้ด้วยความออดอ้อน
อย่างที่ตัวเองก็ยังแปลกใจที่จูบร่างเล็กแบบนี่
เด็กหนุ่มที่ขาดประสบการณ์ก็เพลอใจอ่อนจนกระทั่งถูกรุกล้ำเข้ามา
ลิ้นเรียวสอดเข้ามาในวงปากของเด็กหนุ่มเกี่ยวลิ้นเล็กนั้น ทำให้คล้อยตามอย่างช่ำชอง
แม้จะเป็นจูบกับเด็กที่ไม่ได้เรื่องได้ราว
แต่ว่า.....
...จูบของเจ้าเด็กนี่ทำให้เขาหิว...
โดฟลามิงโก้ถอนจูบออกก่อนที่จะห้ามตัวเองไม่ได้
เขากับมันต้องคุยกันก่อน
ที่จูบก็แค่โกรธ....
ที่มาพูดชื่อใครก็ไม่รู้ตอนนี้น่ะซิ....
ร่างเล็กหอบหายใจหลังจากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
รู้สึกหัวใจเต้นแรงกว่าที่เคยเป็น
แก้มร้อนจนรู้สึกได้ ลมหายใจติดขัดอย่างบอกไม่ถูก
ดูมีอะไรมากกว่าแค่ถูกจูบ.....
"เจ้าบ้า! ทำอะไรของแก!"
ลูฟี่โวยใส่ทันทีหลังจากลมหายใจกลับมาเป็นปกติ
มือเล็กปาดน้ำลายที่เปรอะอยู่ข้างปาก
"จูบไง รึแกเด็กเกินไปจนไม่รู้?"คนจูบตอบคำถามหน้าตายยิ่งทำให้คนมองอยู่โมโห
รู้เว้ยว่าจูบแต่จูบทำไม?!!!
ลูฟี่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะพูดอะไรไปหมอนี่ก็ไม่รู้สึกอยู่ดี!
ร่างเล็กก้าวลงจากเตียงในเมื่อมันเข้ามาแบบนี้เขาหาที่อื่นอยู่ก็ได้
"แกจะไปไหน" มือใหญ่คว้าแขนเล็กดึงอย่างแรงจนล้มลงมานอนบนเตียงอีกรอบ
ตอนนี้เกือบจะอยู่ในสภาพถูกคร่อมแล้ว
" ปล่อย! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!"
เด็กหนุ่มโวยวาย พยายามจะดิ้นให้หลุดจากมือแข็งแรงนั้น
แต่แรงที่ต่างกันมากเกินไปทำให้การดิ้นนั้นดูจะไร้ผล
"แกโกรธ?"
"เออ!"
ใบหน้าน่ารักบูดบึ้ง นี่แสดงออกขนาดนี้ยังจะกล้ามาถามอีกว่าโกรธรึเปล่า
"แล้วแกโกรธอะไรน่ะ" โดฟลามิงโก้แสร้งถามทั้งๆที่ก็มีคำตอบในใจอยู่แล้วว่าทำไม....
ปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเชิงไม่บอกแล้วหันหน้าหนีแบบเด็กๆ
" โกรธทีฉันจูบแก?"
ร่างสูงลองถามหยังเชิง มันจะเพลอหลุดออกปากออกมาเมื่อไหร่กันนะ
"จะไม่โกรธหรอกถ้าแกไม่ไปจูบคนอื่นมาก่อน!! อะ......."
เด็กหนุ่มตวาดลั่นก่อนจะรู้ตัวว่าพูดออกไปหมดแล้ว
จากสีหน้าของร่างใหญ่ที่ตกใจไม่แพ้กัน
....ไม่คิดว่ามันจะหลุดเร็วขนาดนี้....
มือข้างที่ว่างรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
...ไม่น่าหลุดเลย....
"หึๆ" ปีศาจร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จนคนถูกรู้ความลับถึงกับเสียวสันหลัง
" งั้น....ถ้าฉันไม่ได้จูบใครมาก่อน แกก็จะไม่โกรธ?"
โดฟลามิงโก้โน้มหน้าลงไปไกลๆเด็กหนุ่ม
แกล้งพูดกวนอารมณ์ให้เด็กหนุ่มตรงหน้าคายความลับออกมาอีก
"แต่แกจูบไปแล้ว เพราะฉะนั้นโกรธ!"
นี่ตกลงมันรู้มั้ยน่ะ ว่าตัวเองกำลังบอกว่าไม่ได้รังเกียจจูบจากเขา
"ฉันไม่จูบใครง่ายๆหรอกนะ"
นิ้วเรียวจิ้มหน้าผากของเด็กหนุ่มหวังจะฝังคำพูดนั้นใส่เข้าไป
เขาไม่จูบพวกอาหารหรอกนะ
"แต่แกก็มีอย่างว่ากับใครง่ายๆอยู่ดี"
ร่างเล็กเถียง ทำอะไรแบบนั้นมายังจะมาเถียงเขาอีกนะ!
"อย่างว่าที่แกว่าน่ะอะไร?" โดฟลามิงโก้ปั้นหน้าไม่รู้เรื่องกับคำพูดนั้น
รู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ไล่ต้อนเด็กอวดดีตรงหน้า
"ก็อย่างว่านั่นแหละ!"คราวนี้ไม่ยอมพูดง่ายๆ
ใครมันจะไปยอมพูดคำนั้นต่อหน้าคนอื่น
กระดากปากจะตาย!
" แกหมายถึง......"
โดฟลามิงโก้โน้มลงไปใกล้ๆแล้วกระซิบที่ข้างหู
"เซ็กส์น่ะเหรอ"
เรียวปากเหยียดยิ้มกว้างที่เจ้าลูกลิงหน้าแดงขึ้นมาจนถึงหู
"แก ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิตใครเขาพูดอะไรแบบนี้ออกมาง่ายๆกัน!"
ลูฟี่ทุบไหล่ร่างสูงแรงๆ แรงจนรู้สึกเจ็บทีเดียว
'แรงเยอะเหมือนกันนะ'
โดฟลามิงโก้คิด แต่ตอนนี้ช่างมันก่อน
เรื่องมันยังไม่จบ ยังมีอีกที่เขาอยากรู้
"ก็แค่ความบันเทิงนิดๆหน่อยๆระหว่างกินอาหาร"
ร่างสูงลุกออกจากตัวลูฟี่ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
"กิน?" เด็กหนุ่มย่นหน้าผากอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง
"เลือดไง แกลืมรึไงว่าฉันต้องกินเลือด"
"อา...เออแฮะ"
เขาลืมจริงๆแหละว่าเจ้านี่ต้องกินเลือด เป็นแวมไพร์นี่นา
แต่แล้วใบหน้ากลมๆนั้นก็บูดขึ้นอีกรอบ
" กินแล้วต้องทำงั้นด้วย?"
โดฟลามิงโก้เลิกคิ้วให้กับคำถามที่ถูกยิงมา
"งั้นแกก็คงมีอะไรกับใครมาเป็นร้อยแล้วซิท่า"
เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่งกอดอก
น้ำเสียงที่ใช้พูดชัดเจนว่าไม่พอใจ
"แกคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่กันถึงจะได้มีแค่คนสองคน"
ถึงจะไม่ใช่อาหารผู้หญิงที่ควงอยู่ในโลกภายนอกก็เปลี่ยนไม่ซ้ำหน้าอยู่แล้ว.....
ลูฟี่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อคิดถึงความจริงข้อนั้น
ก็จริงของมันอยู่มาเป็นร้อยปีแล้วนี่...
และถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้านี่ก็เป็นแวมไพร์ที่เพลบอยเอามากๆเลย
"แกหึง?"
ร่างเล็กสะดุ้ง ตัวแข็งทื่อ
"ปะ...เปล๊าาา"เด็กหนุ่มหันหน้าหนีพยายามมาซ่อนหน้าที่มีพิรุธเอาไว้จากสายตาคาดคั้นที่รู้สึกได้
แม้จะอยู่หลังแว่น
"แค่สงสัยเฉยๆว่าแกทำอย่างนี้กับทุกคนที่แกจะกินรึเปล่าเฉยๆ" ลูฟี่แก้ตัวไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีตอนนี้
"ถ้าไม่ใช่ แล้วแกจะหนีฉันทำไม?"
คนที่ตัวใหญ่กว่าขยับเข้ามาใกล้อีกรอบ
จนร่างเล็กรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย เริ่มถอยหนีจนชิดหัวเตียงถึงได้รู้สึกตัวได้ว่าไม่มีที่ไหนหนีได้อีกแล้ว....
มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมาให้สบตากับเขา
มันรู้ตัวรึเปล่าว่ามันกำลังทำให้เขารู้สึกยังไง
ที่มันทำเหมือนกับสนใจเรื่องที่เขามีอะไรกับคนอื่นมากกว่าเรื่องที่เขาดื่มเลือดคนซะอีก...
" แค่ไม่อยากไปรบกวนเวลาของแกกับสาวๆเท่านั้นแหละ"
เด็กหนุ่มยังคงไม่ยอมรับแถข้างๆคูๆต่อไป
"หึ แกนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ"
โดฟลามิงโก้แสยะยิ้มให้ร่างเล็กที่ขมวดคิ้วกลับมาอย่างไม่เข้าใจ
"กินเสร็จก็ต้องฆ่าทิ้งอยู่แล้ว"
ปีศาจหนุ่มพูดต่อหน้าตาย
แต่คนฟังที่ไร้เดียงสากลับเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"ปล่อยไว้ก็น่ารำคาญ ฆ่าทิ้ง เอาเงินปิดปากญาตินิดหน่อยง่ายจะตาย" รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้า
มันจะทำอย่างไรต่อไปเมื่อได้รู้ความเลวของเขาเพิ่มอีกข้อ
โดฟลามิงโก้ลูบแก้มนิ่มของเด็กหนุ่มตรงหน้าเบาๆ
"แต่ถ้าเป็นแก ฉันอาจจะไม่ฆ่าก็ได้นะ"
ประโยคนี้เขาพูดจริง....
ถ้ามันยอมให้เขาลองชิม เขาจะไม่ฆ่ามัน
"แล้วแกจะไม่กินคนอื่นอีกใช่มั้ย"
ลูฟี่ถามต่อ ทำให้คู่สนทนาเหยียดยิ้ม
เขาคาดเดาปฏิกริยาของเจ้าเด็กนี่ได้ไม่พลาดจริงๆ
ก็เล่นดูง่ายซะขนาดนี้
"ขึ้นอยู่กับว่าแกอร่อยแค่ไหน"
นิ้วเรียวลูบไล้ตามโครงหน้าอ่อนเยาว์ก่อนจะมากยุดที่เส้นเลือดที่คอ
มันต้องอร่อยมากอยู่แล้ว
เพราะเจ้าเด็กนี่....มันพิเศษ
"งั้นก็กินฉันซิ"
ร่างสูงเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ผิดจากที่เขาคาด
โดฟลามิงโก้รอคำนี้อยู่แล้ว......
ร่างสูงใหญ่ใช่แรงที่มีมากกว่าดึงคนตัวเล็กให้ลงมานอนราบกับเตียง
ชายหนุ่มคร่อมเด็กไร้เดียงสาใช้น้ำหนักตัวกดทับเรียวขาเล็กนั้นไว้ไม่ให้มันหนีไปไหนได้แม้จะเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา
"มิงโก้?"
ลูฟี่มองคนที่กำลังคร่อมตัวเองอยู่อย่างไม่ค่อยเข้าใจนักและยิ่งสงสัยมากเข้าไปอีกเมื่อคนตรงหน้าถอดแว่นตาประจำตัววางทิ้งไว้ลวกๆบนโต๊ะข้างเตียง
ชายหนุ่มที่เจนโลกมากกว่ายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงทาบริมฝีปากลงมา
"!!?"
ดวงตากลมใสเบิกเพลิงอย่างตกใจหลังจากถูกขโมยจูบเป็นครั้งที่สอง
และยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเสื้อแขนกุดที่ใส่อยู่ถูกกระชากจนขาด
พยายามจะอ้าปากประท้วง แต่ลิ้นร้อนๆก็ถูกส่งเข้ามาช่วงชิงเรี่ยวแรงจนไม่สามารถท้วงติงอะไรได้
มือที่ควรจะพยายามผลักไสให้คนที่กำลังแสดงความเอาแต่ใจที่ร้อนแรงนั้นออกให้ห่าง
แต่ตอนนี้ดันโอบรอบลำคอของร่างสูงคนนั้นซะได้!
"อื้ออ" เด็กหนุ่มครางเมื่อร่างสูงใหญ่ดูดริมฝีปากของเขา
เสียงแลกจูบดังก้องในโสตประสาทของเด็กหนุ่มที่รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง
มือใหญ่ลูบไล้แผ่นอกบางอย่างแสดงถึงความต้องการที่ไม่อาบปิดบัง
ร่างกายของเจ้าเด็กนี่กำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ
ตามอารมณ์ที่ถูกเขาสร้าง.....
โดฟลามิงโก้ยอมถอนปากออกเมื่อรู้สึกว่าเด็กน้อยของเขาเริ่มอ่อนแรง
แผ่นอกจางกระเพือมอย่างแรงตามหัวใจที่สูบฉีดไม่ทัน
ลมหายใจยังคงติดขัดจากควมร้อนแรงเมื่อครู่
แขนบางโอบลำคอของร่างสูงตรงหน้าไว้หลวมๆ
"แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ"
นิ้วเรียวปาดของเหลวสีใสที่เปรอะอยู่ที่มุมปากเล่น
แล้วเปลี่ยนมาลูบไล้ริมฝีปากที่ช่ำสีสดเล่น
" แค่...กินธรรมดาไม่ได้รึไง"
ลูฟี่พูดปนหอบ จูบเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกแทบคาดหายใจตาย
"ไม่ได้"
นิ้วแกร่งลากมาจนถึงยอดอกสีอ่อนกดเบาๆจนร่างเล็กถึงกับแอ่นอกเข้าหาด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็บอกไม่ได้
"อ๊ะ...." เสียงเล็กเพลอครางอย่างลืมตัว
ขาเกร็งแน่นความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยยิ่งโหมกระหน่ำขึ้นทุกที
" เป็นวิธีการกินเหยื่อของฉัน"
โดฟลามิงโก้เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าขบใบหูของร่างเล็กอย่างหยอกล้อ
"อ๊ะ...มิงโก้!!"
ร่างเล็กเกร็งแน่นเมื่อนิ้วที่เคยสัมผัสยอดอกเล็กนั้นเบาๆเริ่มเพิ่มน้ำหนักจนแทบจะเป็นบีบเค้น
"ว่าไง?" ร่างสูงตอบรับคำเรียกนั้น
ก่อนจะใช้ปลายเล็บจิกเบาๆแต่ก็ทำให้เด็กน้อยคุมตัวเองไม่อยู่
"อ๊า...." ลูฟี่เพลอครางเสียงหวานออกมาทำให้ผู้กระทำยกยิ้มอย่างพอใจ
" มะ...ไม่ทำอย่างว่าไม่ได้เหรอ"
เด็กหนุ่มพยายามปฏิเสธอีกครั้ง แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างโดฟลามิงโก้รึจะยอม
และเจ้าเด็กโง่นี่ก็คงไม่รู้เลยซินะว่าตอนนี้มันมีสีหน้าแบบไหน...
แค่นี้ก็ขัดขืนไม่ได้แล้วยังจะดื้ออีก...
ใบหน้าคมของร่างสูงเลื่อนลงมาจนถึงแผ่นอกบาง
เปลี่ยนจากนิ้วมือที่หยอกล้อยอดอกสีอ่อน
เป็นปลายลิ้นที่ทั้งร้อนทั้แฉะ
กระตุ้นเร้าได้มากกว่าเป็นเท่าตัว
"อื้อ...มิงโก้....พอ...แล้ว..."
ร่างบางสั่นสะท้าน บิดเร้าไปมา
ยิ่งเป็นครั้งแรกยิ่งไม่อาจจะฝืนสัญชาตญานธรรมชาติได้
มือใหญ่จับยกสะโพกของร่างเล็กขึ้น
ปลายนิ้วลากจากไขสันหลังจนมาถึงขอบกางเกงขาสั้น
โดฟลามิงโก้ล้วงมือเข้าในกางเกงบีบคลึงสะโพก
ก่อนจะส่งนิ้วเข้าในช่องทางอุ่นๆด้านหลัง
"อ๊ะ!! มิงโก้...อย่าเอาเข้ามา อื้อ...."
ปากทางที่ไม่เคยถูกรุกรานมาก่อนตอดรัดนิ้วเรียวแน่นอยากจะขยับหนี
แต่ริมฝีปากที่กำลังหยอกล้อกับยอดอกที่ตั้งชันนั้นก็เปลี่ยนมาดูดอย่างแรงจนเด็กหนุ่มอ่อนระทวย
ร่างบางตัวสั่นเทาด้วยความกลัวระคนไปกับความรู้สึกวาบหวามที่ยากจะปฏิเสธ
"แกดูไม่ได้ขัดขืนจริงจังเท่าไหร่นี่"
รอยยิ้มของคนร้ายกาจปรากฏขึ้นเมื่อเขาเห็น
เด็กหนุ่มที่ห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้เต็มตา
ผมสีดำนั้นยุ่งเหยิงเปียกชุ่มจากเหงื่อและดิ้นไปมา
ใบหน้าแดงซ่านเพราะหัวใจกำลังสูบฉีดเลือดโดยไม่พัก
ลูฟี่หลับตาแล้วเบือนหน้าหนีอย่างยอมจำนน
ไม่รู้จะขัดขืนยังไงกับสัมผัสแบบนี้
โดฟลามิงโก้ยิ้มมุมปากก่อนจะเริ่มขั้นต่อไป
นิ้วใหญ่ถูกส่งให้เข้าไปด้านในช่องทางร้อนนั้นจนสุดในคราวเดียว
"อึก..." ร่างบางกัดริมฝีปากเพื่อสะกดความเจ็บปวด
ความจริงร่างสูงก็อยากจะค่อยเป็นค่อยไปกว่านี้
แต่เขาก็อดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ....
ช่องทางที่กำลังตอดรัดนิ้วช่างเชิญชวนให้เร่งรีบสอดใส่สิ่งอื่นเข้าไปแทนเหลือเกิน....
ร่างสูงดันนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเนิบช้าแต่กดเน้นด้านในสร้างเสียงครวญครางไม่ขาดสาย
"อ๊า....อ๊า....ลึก...ลึกไป"
ร่างเล็กบิดเร้าอย่างทรมานพยายามอ้อนวอนให้ผู้กระทำเบามือลง
" อีกนิด...นะ"
ใบหน้าคมไซร้ลำคอขาวเนียน ดูดจูบสร้างร่องรอยเอาไว้ชัดเจน
ปลุกปั้นอารมณ์ทั้งบนและล่างพยายามดันนิ้วเข้าไปอีกเพื่อหาจุดที่ไวต่อความรู้สึก
"อ๊ะ!"
ร่างเล็กกระตุกเกร็งอารมณ์ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อาจควบคุมส่วนลึกที่สุดถูกกระตุ้นเป็นครั้งแรก
"ยังเด็กจริงๆ หึๆ"
โดฟลามิงโก้หัวเราะในลำคอแล้วดึงแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ
"ใครจะไปเก่งเหมือนแกล่ะ!"
ลูฟี่ประชดใส่ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในฐานะนที่จะต่อปากต่อคำได้
"ขอบใจนะ ที่บอกว่าฉันเก่ง" ปีศาจหนุ่มหัวเราะให้กับประโยคประชดประชันนั้น
ร่างสูงถอนนิ้วออกให้คนที่ยังไร้เดียงสาให้พักหายใจ
แต่ก็แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น
ผู้รุกรานจัดการถอดกางเกงที่เปื้อนของร่างที่นอนอยู่ด้านใต้
ก่อนจะถอดของตัวเองออกบ้าง
"ม....มิงโก้" มือเล็กหยุดมือของโดฟลามิงโก้ที่กำลังถอดเข็มขัดของตัวเอง
"อะไร?" ร่างสูงขมวดคิ้วถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
อะไรของมันอีกน่ะ
"พอแล้วได้มั้ย"
ลูฟี่มองหน้าคนที่กำลังคร่อมตัวเขาอยู่อย่างอ้อนวอน
แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นรอยยิ้มร้ายๆประจำตัวอีกฝ่ายแทน
"แกเปลี่ยนใจช้าไปแล้วน่ะ" รอยยิ้มยังไม่เลือนหายไปจากใบหน้าคม
ร่างสูงเลื่อนมือลงไปจนถึงต้นขาของเด็กหนุ่ม
"เพราะฉะนั้น ฉันขอปฏิเสธคำขอของแก"
มือใหญ่เข้าครอบครองส่วนกลางลำตัวเพื่อปลุกอารมณ์ของเด็กน้อยอีกครั้ง
"อ๊ะ...มิงโก้ ไม่เอา" ขาเรียวพยายามหุบหนี
"อย่าดื้อน่า" ปีศาจหนุ่มไม่ยอมให้เด็กน้อยของเขาขยับหนีง่ายๆ
มือที่กำลังเกาะกุมส่วนที่ไวต่อความรู้สึกเริ่มลงน้ำหนักขยับขึ้นลงทำให้ผู้ไม่คุ้นเคยอ่อนแรงจะขัดขืน
ถึงจะอยากขัดขืนแทบตายแต่เรี่ยวแรงก็หายไปหมดเด็กหนุ่มมองร่างสูงใหญ่ที่ถอดกางเกงออกตรงหน้า
ลูฟี่หลับตาแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วกำลังขยับเข้ามาในตัว
"อึก....เจ็บ...อย่า!"
มือเล็กดันแผ่นอกกว้างเริ่มดิ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าสิ่งนั้นใหญ่เกินไป....
โดฟลามิงโก้กัดกลีบปากบางของร่างเล็กเบาๆ
"ทนหน่อยซิ"ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ ก่อนจะประกบปากลงไป
จูบอ่อนโยนที่สุดที่เคยทำมาตลอดชีวิต
ให้เจ้าอาหารน้อยๆใต้ร่างบรรเทาความเจ็บปวด
เป็นสัมผัสที่ทำให้คนอ่อนวัยคล้อยตามอย่างง่ายได้
อาการเกร็งค่อยๆผ่อนลงทำให้ร่างส๋งดันตัวเข้าไปได้อีก
"อื้ออ!!"
แม้จะผ่อนคลายลงแต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันมาก
และช่องทางที่ไม่ได้ถูกเตรียมให้พร้อม
สิ่งแปลกปลอมที่ถูกใส่เข้ามาก็ทำให้เจ็บมากอยู่ดี
ร่างเล็กพยายามเบือนหน้าหนีจูบที่เริ่มร้อนรุ่ม
ต้องการอากาศหายใจ....
แต่โดฟลามิงโก้ก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆบดจูบลงไปให้ลึกล้ำกว่าเดิม
ด้านล่างก็ดันเข้าไปได้จนหมดในที่สุดแล้วค้างไว้ให้ร่างบางได้ปรับตัว
ปากยังไม่ถอนออกจากกัน
โดฟลามิงโก้จับขาเล็กให้เกี่ยวรอบเอวของตัวเอง
แล้วเริ่มขยับเข้าออกอย่างไม่รีรอ
ถูกรัดแน่นขนาดนี้ใครจะไปทนไหวกันล่ะ
"อื้อ! มิงโก้ เจ็บ!"
ลูฟี่ครางลั่นเมื่อปากได้รับอิสระ
เด็กหนุ่มเกาะไหล่ของร่างสูงที่เร่งจังหวะขยับใส่ตัวเขาอย่างไม่ยั้งใจ
" แกอย่าเกร็งซิ"
เขาเองก็รู้สึกได้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหล่ออกมาจากตัวของร่างเล็กที่เขากำลังรุกราน
เลือด.....
แค่ได้กลิ่นเลือดของเจ้านี่เขาก็แทบอยากจะกินมันเข้าไปทั้งตัว
"อื้ออ...." เด็กหนุ่มเม้มปากพยายามผ่อนอาการเกร็งลง
มือใหญ่ยึดสะโพกบางไว้ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
"มิง...โก้ อ๊ะ....อ๊ะ...ช้า...หน่อย"
ลูฟี่พูดเสียงสั่น
มือบางเอื้อมไปลูบไล้โครหน้าคมของคนที่กำลังกอดเขา
"จับมือฉันแล้วแกจะไม่เจ็บ"
มือใหญ่สอดประสานกับมือเล็กที่จับมือเขาแน่นขึ้น
ประสานมือกันเหมือนตอนที่ไล่ฝันร้าย
เด็กหนุ่มหลับตาผ่อนลมหายใจ
ปล่อยให้อีกฝ่ายตักตวงจากเขาอีกระลอก
โดฟลามิงโก้เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
ร่างเล็กที่อยู่ด้านใต้ร้องครางทุกครั้งแต่เขาแตะจุดไวต่อความรู้สึก
"อ๊ะ!!"
ร่างบอบบางกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ที่ถึงจุดสูงสุดก่อน
ร่างแกร่งเร่งจังหวะเร็วขึ้น
เขาเองก็กำลังจะถึงแล้วเช่นกัน
ปีศาจหนุ่มแยกเขี้ยวแล้วกัดลงบนต้นคอของเด็กหนุ่มที่เอียงรับโดยไม่หนี
โดฟลามิงโก้กดตัวเขาไปจนลึกสุดแล้วปล่อยอารมณ์ทั้งหมดเข้าไปในตัวในขณะที่ปากก็ดูดกินเลือดของเด็กหนุ่ม
อร่อยกว่าทุกอย่างที่เคยลิ้มรสมาตลอด....
อยากจะดูดออกมาให้หมด
แต่เขาไม่อยากฆ่ามันจึงได้แต่กดความต้องการนั้นไว้แล้วถอดเขี้ยวออกเลียส่วนที่ไหลลงลงมาจนหมด
ไม่ต้องการให้เสียไปซักหยดเดียว....
ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน
ในอ้อมแขนแกร่งของโดฟลามิงโก้
ปีศาจหนุ่มถอดกายออก ของเหลวสีขุ่นไหล่ออกมาปะปนกับเลือดของเด็กน้อยจากการฝืนทั้งที่ยังไม่พร้อม
โดฟลามิงโก้ขยับไปนอนข้างๆเจ้าเด็กน้อยที่ชิงหลับไปก่อน
ร่างสูงมองเด็กหนุ่มที่เพลียหลับไปข้างๆหลังจากเขา'กิน'มันเสร็จ
มือแกร่งเกลี่ยเส้นผมสีดำสนิทที่ชุ่มเหงื่อให้พ้นเพื่อให้ได้มองเห็นใบหน้าไร้เดียงสายามหลับ
นิ้วเรียวขยับสอดประสานกับนิ้วเล็กเหมือนที่ทำเป็นประจำในช่วงหลังๆ
ก่อนเปลือกตาจะปิดลง
รู้สึกอุ่นทุกครั้งที่ได้จับมือนี้
โดฟลามิงโก้พึมพำ และเจ้าตัวเล็กนี่ก็คงไม่ได้ยิน
" แกอร่อยมาก รู้ตัวรึเปล่า"
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
Fic ตอนอื่นๆ
ที่นี่→ http://writer.dek-d.com/Red_bunny/story/view.php?id=1457939
